สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 741

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขาลดเสียงลงแล้วถามว่า “ที่ไหน”

“ข้าก็บอกอย่างแน่นอนไม่ได้”

นี่เป็นเพียงความรู้สึกชนิดหนึ่ง ยังไม่แม่นยำขนาดนั้น

“อาอวี้ เรากลับกันเถอะ!”

อินชิงเสวียนขนลุกซู่ ถึงขั้นสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

เย่จิ่งอวี้เหยียดแขนออก กอดอินชิงเสวียนไว้ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นแปลกมาก จนเย่จิ่งอวี้อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

อินชิงเสวียนเห็นว่าเขายังไม่อยากกลับ จึงไม่พูดอะไรอีก ในวังหลวงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เย่จิ่งอวี้ก็สามารถยืนเคียงข้างนางได้ และนางก็สามารถเสี่ยงอันตรายเพื่อเขาได้เช่นกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีมิติ

“อืม”

อินชิงเสวียนยิ้มอ่อนโยน พิงอยู่ในอ้อมอกของเย่จิ่งอวี้

เมื่อเห็นสาวน้อยพิงตัวเองเหมือนกับนกน้อยก็ไม่ปาน ทันใดนั้นเย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกถึงความรับผิดชอบอันแรงกล้าในใจ

เสวียนเอ๋อร์เชื่อใจเขามากเพียงนี้ เขาต้องปกป้องความปลอดภัยของนางให้ได้

ทั้งสองระมัดระวังตลอดทาง ขณะที่เดินเข้าไปในหุบเขาลึก

ธารน้ำไหลผ่านเท้า ใสจนเห็นก้นบึ้ง เสียงน้ำไหลซู่ซ่าก็ฟังดูผ่อนคลายอย่างอธิบายไม่ถูก

อินชิงเสวียนมองดูดอกไม้ป่าทั้งสองด้าน รู้สึกโหยหาอยู่ในใจ

ผู้หญิงทุกคนชอบความโรแมนติก แต่น่าเสียดายที่เย่จิ่งอวี้ไม่ใช่คนสมัยใหม่ เกรงว่าเขาอาจจะไม่เก็บดอกไม้ส่งให้นาง

เมื่อเห็นสาวน้อยจ้องมองไปที่ดอกไม้ป่าหลากสีสัน เย่จิ่งอวี้ก็ก้มลงเก็บดอกไม้หลายดอก แล้ววางไว้ในมือของอินชิงเสวียน

หลุบตาลงถามว่า “เสวียนเอ๋อร์ชอบดอกไม้เหล่านี้หรือ”

อินชิงเสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นเม้มริมฝีปาก พยักหน้าอย่างอ่อนหวาน

“ชอบ”

นางก้มศีรษะลงดมกลิ่นดอกไม้ป่า ทันใดนั้นก็พบว่าดวงตาคู่นั้นที่เหมือนหนามทิ่มแทงหลังหายไปแล้ว