สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 787

“หมายความว่าอย่างไร?”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วถาม

ต่งจื่ออวี๋พูดด้วยน้ำเสียงซื่อๆ ว่า “ในจดหมายบอกว่าเขาสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่เร้นลับและรู้จักกันไปทั่วยุทธจักร แต่ข้าสงสัยว่าเป็นเรื่องที่ปั้นขึ้นมา ข้าไปยังภูเขาหั่วเฟิงตามในจดหมาย ข้าเดินจนทั่วภูเขาแต่ก็ไม่พบร่องรอยของใครเลยสักคน”

“หา? เช่นนั้นเจ้ารู้ข่าวมาจากที่ใด?”

อินชิงเสวียนถามอีกครั้ง

“มีคนทิ้งจดหมายของท่านอาจารย์ข้าไว้ แต่กลับไม่ใช่ลายมือของอาจารย์อาของข้า อาจเป็นเพียงแค่การกลั่นแกล้ง”

เมื่อได้ฟังคำอธิบายของต่งจื่ออวี๋ อินชิงเสวียนก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

“เจ้าสำนักเฮ่อมีความเห็นอย่างไรต่อเรื่องนี้?”

ต่งจื่ออวี๋พูดว่า “นี่ก็คือความเห็นของท่านอาจารย์ข้า นับตั้งแต่ผู้อาวุโสหลี่ตายไป อาจารย์อาก็บ้าๆ บอๆ มาตลอด บางทีเขาอาจจะไปที่ไหนสักแห่งเพื่อรำลึกถึงอดีต”

เมื่อคิดถึงวิธีการจัดการเรื่องต่างๆ ของลิ่นเซียว อินชิงเสวียนก็ไร้ซึ่งคำจะพูด

เดิมทีคิดว่าหาตัวลิ่นเซียวพบแล้ว บางทีอาจได้ข่าวคราวของอินหลีบ้าง แต่ตอนนี้ก็ต้องดีใจเก้ออีกครั้ง

จู่ๆ นางก็หมดอารมณ์ที่จะถามต่อไป ในขณะนั้นเอง เย่จิ่งอวี้ก็อุ้มลูกเดินมาจากด้านนอก

วันนี้เช้าตรู่ เขาถูกเจ้าสำนักเซี่ยวเรียกตัวไป เพื่อฝึกซ้อมวิทยายุทธ์และกำลังภายในอีกครั้ง จึงได้รู้ว่ากำลังภายในที่ตัวเองฝึกฝนแตกต่างจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เล็กน้อย โชคดีที่ไม่มีผลกระทบถึงจิตใจ แต่เพื่อให้เข้ากับกระบวนท่า จึงจำเป็นต้องต้องฝึกฝนใหม่อีกครั้ง

เจ้าสำนักเซี่ยวคอยยืนกำกับอยู่ด้านข้าง เพียงพริบตาเดียวเวลาก็ผ่านไปหลายชั่วยามแล้ว

เพื่อง่ายต่อการย่อยความรู้ ท่านผู้เฒ่าจึงให้เขากลับมาพักผ่อน ไม่คิดว่าต่งจื่ออวี๋ก็มาด้วย

“ขอคำนับสามีของผู้อาวุโส”

ต่งจื่ออวี๋รีบลุกขึ้นยืน และแสดงความเคารพต่อเย่จิ่งอวี้

อินชิงเสวียนได้ยินก็รู้สึกประหลาด จึงพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “ต่อไปนี้เรียกเขาว่าพี่ใหญ่เย่ เรียกข้าว่าพี่ชิงเสวียนก็ได้ ก่อนหน้านี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด ต่อไปอย่าได้เรียกว่าผู้อาวุโสอีกล่ะ”