สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 80

ไทเฮาทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูกด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก”

อินชิงเสวียนแสยะยิ้มมุมปาก กล่าวเสียดสีว่า “ความบังอาจของหม่อมฉัน หากเทียบกับอันผิงอ๋องแล้วยังห่างไกลกันมาก”

“สามหาว”

ไทเฮาตบโต๊ะด้วยความโกรธกริ้ว สีหน้าดำคล้ำลงมาก

ทว่า ไม่นานนักนางก็ฉีกยิ้มขึ้นอีกครั้ง แววตาที่มองอินชิงเสวียนนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีความรักความเมตตาอยู่

“ข้าเรียกเจ้าว่าเสี่ยวเสวียนจื่อไปก่อนก็แล้วกัน เรื่องระหว่างเจ้ากับเย่าเอ๋อร์ ข้าเสียใจมากจริงๆ แต่นี่ก็ไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเย่าเอ๋อร์นะ เย่จิ่งอวี้ต่างหากล่ะที่บีบบังคับให้เย่าเอ๋อร์อภิเษกกับเจียงซิ่วหนิง ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจทางทหารของตระกูลอิน น่าเสียดายที่พ่อเจ้าเป็นคนเข้มแข็งยุติธรรม ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร ทำให้เย่จิ่งอวี้โกรธ นี่ต่างหากล่ะที่ทำให้พวกเขาต้องถูกเนรเทศไปที่เมืองซุ่ยหาน หากฮ่องเต้คนใหม่ไม่ขึ้นครองบัลลังก์ การเข่นฆ่าก็จะไม่เกิด พ่อและพี่ชายของเจ้าก็คงจะอยู่รอดปลอดภัย”

ไทเฮาคว้ามือของอินชิงเสวียนมาจับ กล่าวต่ออีกว่า “หากฝ่าบาทไม่เข้ามาขวางทาง เราก็คงจะเป็นครอบครัวเดียวกันไปตั้งนานแล้ว...”

อินชิงเสวียนคิดในใจ จู่ๆ ยายเฒ่าปีศาจนี้ก็แสดงน้ำใจดีออกมา ต้องมีเจตนาไม่ดีเป็นแน่

และเป็นเช่นนั้นจริงๆ ไทเฮาทอดถอนหายใจ และกล่าวต่อ “สวรรค์กลั่นแกล้งชัดๆ เจ้ากับเย่าเอ๋อร์เป็นคู่กันอยู่ดีๆ กลับถูกแยกจากกันอย่างไร้เหตุผล ข้ารู้ว่าในใจเย่าเอ๋อร์ยังมีเจ้าอยู่ และเจ้าเองก็ยังรักเย่าเอ๋อร์อยู่ ตราบใดที่เย่จิ่งอวี้ไม่เข้ามาขวางทางอีก เจ้าก็จะเป็นฮองเฮา แถมยังเป็นฮองเฮาของเย่าเอ๋อร์ เจ้า...คิดเช่นไร”

นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน...

นี่ตกลงจะให้ตนร่วมมือกระทำชั่วกับพวกเขาอย่างนั้นหรือ

อินชิงเสวียนทำเสียงเชอะในใจ ใครหวังอยากเป็นฮองเฮาของเย่จิ่งเย่ากันเล่า

เพียงดูแวบแรกก็รู้แล้วว่าเจ้านั่นไม่ใช่คนดี เจ้าของร่างเดิมชอบเขาได้อย่างไรกันนะ นางคงจะสติเลอะเลือนเหมือนถูกผีเข้าสิงเป็นแน่

เพียงแต่ตอนนี้จะต้อนรับขับสู้เช่นไรดีล่ะ

แค่เย่จิ่งอวี้คนเดียวก็ทำให้อินชิงเสวียนปวดหัวจะตายอยู่แล้ว นี่ยังมีไทเฮาอีก สมองของอินชิงเสวียนเริ่มทะเลาะกันเองแล้ว

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนนิ่งเงียบไปเช่นนี้ ไทเฮาก็ตบบนมือนางเบาๆ

“ข้าได้ยินว่าช่วงนี้ฝ่าบาทโปรดปรานเจ้ามาก หากเจ้าจะลงมือ ก็นับว่ายังมีโอกาส เพื่อไม่ให้เย่จิ่งอวี้สงสัย ข้าสั่งคนไปเปลี่ยนกระดูกในไหนั่นแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของอินชิงเสวียนก็เปล่งประกายขึ้นเล็กน้อย

หากเป็นเช่นนี้ ตัวตนที่แท้จริงของนางก็ยังสามารถปิดบังต่อไปได้อีกระยะเวลาหนึ่ง

“คำพูดของไทเฮา หม่อมฉันจะเก็บเอาไปคิด แต่ฝ่าบาทเป็นคนขี้ระแวงสงสัย ต่อให้เป็นหม่อมฉัน ก็ยากที่จะเข้าใกล้ได้ หากอยากทำให้สำเร็จ เกรงว่าต้องรอโอกาสที่ดีกว่านี้”

“ดี”

ทันใดนั้นไทเฮาก็ยิ้ม และเดินกลับไปนั่งบนแท่นประทับ ก่อนจะยิ้มพลางกล่าวต่อ “ข้าเป็นคนมีความอดทนสูง แต่ข้าเป็นคนไม่ยอมใคร หวังว่าเจ้าจะคิดไตร่ตรองให้ดี แต่หากว่าเจ้าลังเลใจล่ะก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับพลางกล่าว “ขอบพระทัยไทเฮาที่ชี้แนะ เสี่ยวเสวียนจื่อจะพยายามอย่างสุดความสามารถ”

ไทเฮาตอบอืม ก่อนจะกล่าวต่อว่า “เย่าเอ๋อร์รับปากข้าแล้วว่าหากทำสำเร็จ จะย้ายพ่อเจ้ากลับมายังเมืองหลวง เขายังเป็นท่านแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นต้าโจว วันนึงในภายภาคหน้าเจ้าจะเป็นฮองเฮาตัวจริง เป็นความภาคภูมิใจของตระกูล”

อินชิงเสวียนกำลังจะเอ่ยกล่าวขอบคุณ ทันใดนั้นเองเสียงฝีเท้าย่ำเดินดังมาจากด้านนอก

ไม่นานนักเสียงของชุยไห่ก็ดังขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความลุกลี้ลุกลน

“ฝ่าบาทเสด็จพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ!”

สีหน้าไทเฮาเปลี่ยนไปทันที นางกล่าวกับอินชิงเสวียนว่า “อย่าให้ความลับรั่วไหลไปได้ล่ะ มิเช่นนั้นเจ้าไม่อยู่ดีแน่”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง เขาก็ได้ย่างเท้ามาถึงหน้าประตูแล้ว

เย่จิ่งอวี้สวมชุดคลุมมังกรสีเหลืองทองอร่ามย่ำเท้าเดินผ่านประตูเข้ามาแล้ว

ริมฝีปากบางนั้นเม้มแน่น ดวงตาหงส์คู่นั้นเย็นชา น่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง

“ลูกคาราวะเสด็จแม่”

เย่จิ่งอวี้โค้งคำนับเล็กน้อย สายตามองไปที่ร่างของอินชิงเสวียนอย่างสำรวจตรวจสอบ เมื่อเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด สีหน้าเขาจึงผ่อนคลายลง

เสี่ยวอานจื่อขยิบตาบอกเป็นนัยให้กับอินชิงเสวียน อินชิงเสวียนรู้ว่าเขาเป็นคนไปหาฝ่าบาท นางจึงพยักหน้ากับเขา น้ำใจครั้งนี้นางจดจำเอาไว้แล้ว