สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 826

เมื่อมองดูใบหน้าที่หล่อเหลานี้ สมองของอินชิงเสวียนก็นึกย้อนกลับไปที่ภาพที่โหดเหี้ยมที่เขาแทงทะลุร่างของเสี่ยวหนานเฟิง เหยียบเลือดสดๆ ค่อยๆ ย่างเข้ามาหานางทีละก้าว

เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

เจ้าไม่ใช่อินชิงเสวียนตัวจริง เจ้าเป็นตัวปลอม

ฉากในมโนภาพนั้นสมจริงราวกับเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน

นางหลุบตาลง พูดด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ได้ ท่านไปเถอะ!”

เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปาก

“ข้าจะไปส่งเจ้ากลับห้อง”

ทั้งสองเดินไปอย่างเงียบงันตลอดทาง จนกระทั่งถึงห้องนอน อินชิงเสวียนก็ปิดประตู

“ฝันดีนะ!”

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นที่หน้าประตู

“เสวียนเอ๋อร์ก็เช่นกัน”

หลังจากที่เย่จิ่งอวี้พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องลับ

ข้างในนั้นมืดมิด และเย่จิ่งอวี้ไม่ได้จุดตะเกียง เดินตามทางที่จำได้ แล้วนั่งลงบนแผ่นหินที่เขามักจะนั่งสมาธิบ่อยๆ

จิตใจยังคิดถึงมโนภาพที่เหมือนจริงจนไม่อาจลืมเลือน

สิ่งที่เสวียนเอ๋อร์พูดไม่ผิด ตัวเองติดค้างนางมากเกินไปจริงๆ

อินชิงเสวียนและเย่จิ่งเย่าต่างมีความรักให้แก่กัน ไม่มีใครในเมืองหลวงที่ไม่รู้เรื่องนี้ ฮ่องเต้องค์ก่อนประทานอภิเษกสมรสให้อินชิงเสวียนกับเขา ซึ่งนับเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

ข่าวลือที่ระคายหูเหล่านั้นยังทำให้เย่จิ่งอวี้มีความคิดอคติ คิดว่าอินชิงเสวียนเป็นสตรีจิตรวนเร เขาจะยอมลดตัวไปกราบไหว้ฟ้าดินกับนางได้อย่างไร จึงให้หลี่เต๋อฝูหาไก่มาทำหน้าที่นี้แทน

เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนนี้เลย ไม่สนใจว่านางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แม้เขาจะถูกอินชิงเสวียนวางยาพิษ แต่ก็ไม่เคยคิดอยากมองใบหน้านั้น ด้วยความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ เพียงพอให้เขาหยิบชุดคลุมขึ้นมาปกปิดอินชิงเสวียนไว้

เป็นเพราะเหตุนี้ ตอนแรกเขาจึงจำอินชิงเสวียนในวังไม่ได้