สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 839

เย่จิ่งอวี้กอดนางไว้ในอ้อมอกอีกครั้ง มือใหญ่กุมท้ายทอยของอินชิงเสวียนเอาไว้ ทำให้นางแนบอยู่บนไหล่ของตัวเอง

เขาพูดเสียงเบาที่ข้างหูของนางว่า “ข้ารู้ นิสัยของคนเปลี่ยนแปลงได้เสมอ หากไม่ผ่านเหตุการณ์มากมายเช่นนี้ เสวียนเอ๋อร์คงไม่เปลี่ยนไปเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ ทุกสิ่ง... เพราะข้าเป็นคนทำ!”

อินชิงเสวียนผลักเขาออกเล็กน้อย เมื่อมองดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อยก็พูดว่า “คำพูดของข้าไม่ได้มีความหมายอย่างที่ท่านคิด ข้าหมายความว่า ข้าไม่ใช่อินชิงเสวียนตัวจริง”

นางมองเย่จิ่งอวี้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “อาอวี้ อินชิงเสวียนที่แต่งงานกับท่านตายไปในวังเย็นแล้ว นางสิ้นใจขณะให้กำเนิดลูก ข้าคืออีกคนหนึ่งที่ใช้ร่างของนางมายังโลกใบนี้”

เย่จิ่งอวี้ตกใจในทันที รูม่านตาก็หดลงอย่างรุนแรง

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้ากำลังพูดเพ้ออะไรกัน?”

สีหน้าของอินชิงเสวียนสงบเงียบ วินาทีที่พูดเรื่องเหล่านี้ออกมา สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจมาตลอดก็หายไปในทันที และสิ่งที่เข้ามาทดแทนก็คือความรู้สึกยินดีที่หายไปนาน

นางคิดมาตลอดว่าคนที่รักกัน ควรมีความซื่อสัตย์ต่อกัน ไม่มีเรื่องใดปิดบังต่อกัน หลายวันก่อน นางก็เคยพูดคำเหล่านี้กับเย่จิ่งอวี้ แต่ไม่ได้ชัดเจนอย่างที่พูดในวันนี้

“ข้าไม่ได้พูดเพ้อ นิสัยของคนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ ในขณะที่ท่านคิดว่าข้าเปลี่ยนไป ความจริงคือเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว”

อินชิงเสวียนนั่งลงริมน้ำพุวิญญาณและกอดเข่าสองข้างเอาไว้ ลำตัวของนางหดเป็นก้อนกลมเล็กๆ

นางมองสายน้ำที่ไหลริน และพูดอย่างสบายๆ ว่า “ฮว๋าเซี่ยที่ข้าพูดถึงก็ไม่ได้จินตนาการขึ้นมา สิ่งที่อาอวี้เห็นในตัวข้าทั้งหมดก็มาจากประเทศแห่งนั้น ดังนั้นข้าจึงมีเมล็ดพันธุ์เพาะปลูกให้ท่าน จึงมีสิ่งของมากมายที่อาอวี้ไม่เคยพบเห็นมาก่อน สิ่งเหล่านี้คือสิ่งของจากฮว๋าเซี่ย ซึ่งมีอยู่อย่างแท้จริง”