สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 840

อินชิงเสวียนน้ำเสียงนุ่มนวล ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวที่แปลกประหลาดเกินกว่าความจริง เล่าเป็นเรื่องเป็นราวอย่างละเอียด

มือคู่หนึ่งกลับกอดเข่าแน่นมากยิ่งขึ้น ไหล่บางก็สั่นเทิ้มเล็กน้อย

ท่ามกลางความสัมพันธ์นี้ นางก็เสียสละเช่นกัน และผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็เป็นผู้ชายคนแรกที่มีความหมายต่อนางอย่างแท้จริง

แม้การหย่าร้างเป็นเรื่องปกติของยุคสมัยใหม่ แต่จุดจบของการแต่งงานก็ทำให้คนต้องเสียใจเช่นกัน

แม้อินชิงเสวียนไม่ถึงขนาดปลงไม่ตกเหมือนคนสมัยโบราณ แต่หากได้ฟังคำตอบนั้นจริงๆ นางยังคงรู้สึกเสียใจและผิดหวังมาก

นางในตอนนี้ราวกับนักโทษที่กำลังรอคนตัดสินโทษประหาร แต่ใบมีดที่อยู่บนศีรษะกลับยังไม่ฟันลงมาเสียที

นางไม่กล้าหันหลังกลับ และไม่กล้ามองหน้าของเย่จิ่งอวี้ ทำได้เพียงกลั้นลมหายใจ และรอคอยอย่างอดทน

ด้านหลังของนางประมาณสามก้าว เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่ตกใจ

เมื่อได้ยินเสียงที่นิ่งดุจสายน้ำของเด็กสาว เขาก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก

เพียงพริบตาเดียว ทุกสิ่งทั้งหมดก็ชัดเจนขึ้นมาก

ไม่แปลกที่ทุกคนต่างรู้สึกว่านิสัยของอินชิงเสวียนเปลี่ยนไป ไม่แปลกที่ทุกครั้งที่นางพูดถึงฮว๋าเซี่ย มักเผยให้เห็นความรู้สึกคิดถึงอยู่เสมอ

ที่แท้... สิ่งเหล่านี้เป็นความจริง!

หากเป็นอินชิงเสวียนในอดีต นางไม่มีทางกล้าหนีออกไปจากวังเย็นได้ ยิ่งไม่มีทางคิดเรื่องการผันน้ำจากใต้สู่เหนือ การใช้เป็ดไล่แมลง ไม่ต้องพูดถึงการทำกระดาษและดินปืน!

จู่ๆ เขาก็เข้าใจในทันทีว่า ทำไมอินชิงเสวียนจึงถามเขาในวันนั้น หากตัวเองไม่ใช่ตัวเองในอดีต เขายังรักนางอยู่หรือไม่?

สำหรับคำถามนี้ เย่จิ่งอวี้มีคำตอบอยู่นานแล้ว

เขารักขันทีน้อยที่ประหลาดและแตกต่างคนนั้น ท่านอาจารย์อินที่ทำเพื่อประชาชนจนลืมกินลืมนอน และพูดคุยแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกับเขาจนดึก คือเด็กสาวซื่อบื้อที่พยายามต่อสู้กับเจ้าสำนักเซี่ยวเพื่อช่วยเขา เดินทางไกลมายังเป่ยไห่ โดยไม่กลัวต่อความยากลำบาก

กระเป๋าหนังที่ดูดีย่อมมีวันเก่าลง จิตวิญญาณที่น่าสนใจถึงจะเป็นหนึ่งในล้าน!

จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกโชคดีที่ตัวเองสามารถได้พบกับจิตวิญญาณที่น่าสนใจแบบนี้ได้ เพราะการปรากฏตัวของอินชิงเสวียน ทำให้ชีวิตของเขาที่เสมือนน้ำนิ่งก็มีชีวิตชีวามากขึ้นและไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

และเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทำให้เขาเข้าใจว่าการรักใครสักคนนั้นเป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่มีวันลืม และมันช่างน่าจดจำเพียงใด

เมื่อมองร่างที่สั่นเทาเล็กน้อย เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เรื่องเหล่านี้ เขาควรบอกกับนางนานแล้ว

เขาชื่นชอบนาง รักนาง เห็นนางเป็นดั่งชีวิต เพียงเพราะว่านางคือนาง!

เขาเดินมาข้างกายอินชิงเสวียน กางแขนออกอย่างช้าๆ และโอบกอดร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อยไว้ในอ้อมอก

พูดเสียงแผ่วเบาที่ข้างใบหูของนาง “นับตั้งแต่พบเจ้าที่วังเย็น ข้าก็ได้ทำการตัดสินใจแล้ว ชั่วชีวิตนี้ของข้าจะมีเพียงเจ้าเท่านั้น! ไม่ว่าเจ้าจะเปลี่ยนเป็นใครก็ไม่สำคัญ ข้ารักเจ้าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ และต้องการเพียงเจ้าคนนี้”

อินชิงเสวียนสั่นเทาเล็กน้อย ค่อยๆ หันหลังกลับมา มีน้ำตาที่ข้างแก้มกำลังจะหลั่งไหลลงมา สายตาที่สดใสมีความประหลาดใจเล็กน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ

“สิ่งที่ท่านพูด... เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ?”

รอยจูบที่แผ่วเบาของเย่จิ่งอวี้ซับน้ำตาหยดนั้นออกไป พูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าและข้ารู้จักกันมานาน ข้าเคยหลอกเสวียนเอ๋อร์ด้วยงั้นหรือ”

เมื่อมองดวงตายาวที่เต็มไปด้วยความรัก หางตาของอินชิงเสวียนก็แดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

นางคิดว่าตัวเองอาจต้องเปลืองน้ำลายในอธิบาย ไม่คิดว่าเย่จิ่งอวี้จะยอมรับนางได้รวดเร็วเช่นนี้!

จู่ๆ อินชิงเสวียนก็รู้สึกซาบซึ้งมาก และขอบคุณฟ้าสวรรค์ที่ให้นางได้พบผู้ชายที่ดีขนาดนี้ ชีวิตที่เหลือ นางจะปฏิบัติต่อเขาให้ดีขึ้นเป็นเท่าตัว

เมื่อใช้แรงกะพริบตาอยู่สองครั้ง อินชิงเสวียนก็ซุกศีรษะไปที่หน้าอกของเขา นางไม่ยอมให้เย่จิ่งอวี้ได้เห็นด้านที่อ่อนแอของตัวเอง จึงตั้งใจพูดบ่นว่า “ท่านก็เคยหลอกข้าครั้งหนึ่งไม่ใช่หรือ”

เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของเด็กสาว แขนของเย่จิ่งอวี้ก็รัดแน่นมากขึ้น

เขาแนบใบหน้าไว้บนผมนุ่มสลวยของนาง ถามด้วยน้ำเสียงที่หลงใหลว่า

“ข้าหลอกเจ้าเมื่อใดกัน?”