สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 87

เมื่อกลับถึงห้องพักขันที เสี่ยวอานจื่อหลับไปแล้ว มีเสียงกรนดังขึ้นเป็นระยะๆ

อินชิงเสวียนเหลือบมองเขาอย่างอิจฉา พลันล้มตัวนอนลงบนเตียง

ได้แต่มองเพดาน ไม่มีท่าทีง่วงนอนเลย

อุบัติเหตุของเย่จิ่งอวี้ทำนางรู้สึกสะเทือนใจ แต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น

ยุคปัจจุบัน นางอ่านพงศาวดารที่เกี่ยวกับราชวงศ์มาค่อนข้างเยอะ เช่นนั้นถึงมันจะเดินเรื่องแปลกกว่านี้อีกนางก็ยอบรับได้

ทว่าสิ่งที่อินชิงเสวียนควรคิดถึงมากกว่าคือจากนี้ไปจะเดินเส้นทางของตัวเองอย่างไร

วันนี้ใช้กระบองไฟฟ้าจี้ลู่จิ้งเสียนไป ถือว่าได้ปลดปล่อยความโกรธไปหนึ่ง แต่กลับไม่รู้ว่าทางด้านไทเฮากำลังคิดอะไรอยู่

ตอนนี้นางต้องใช้ตัวเองให้เป็นประโยชน์ อาจจะพูดอะไรมากไม่ได้ อีกทั้งห้ามหลงระเริงเกินเหตุ หากทำให้ปีศาจเฒ่าโมโหเข้า ตัวตนของเจ้าของร่างเดิมต้องถูกเปิดเผย ถึงตอนนั้นทุกอย่างก็คงจบเห่

แต่หากให้อินชิงเสวียนวางยาเย่จิ่งอวี้ นางก็ไม่กล้าจริงๆ

ถึงนางจะเกลียดคนสารเลวผู้นี้ แต่นางก็อยากมีชีวิตมากกว่า

เย่จิ่งอวี้สามารถนั่งบัลลังก์กษัตริย์ได้แสดงว่าต้องไม่ธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหลี่เต๋อฝูคอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายอีก

เรื่องนี้ไม่ง่ายแน่ๆ

ถ้าอยากรอดก็คงทำได้เพียงนอบน้อมคล้อยตาม คอยรับมือกับทั้งสองฝ่าย

พอคิดได้เช่นนี้ อินชิงเสวียนถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้

นางก็แค่อยากหาเงินเพียงเล็กน้อย ใช้ชีวิตอย่างอิสระนอกวังสักสักสองสามวัน ทำไมสวรรค์ต้องสร้างปัญหาให้นางด้วย

หากเข้าตาจนก็ต้องเสี่ยงเอาเจ้าหมาน้อยออกมาก่อน

ครอบครัวเหล่าหลิวไท่ไท่ดูพอใช้ได้ น่าจะช่วยดูแลลูกให้ได้

แต่ยากตรงที่นางจะใช้เหตุผลใดออกไปนี่สิ

เว้นเสียแต่ว่าเย่จิ่งอวี้จะส่งนางออกไปนอกวังเอง หากนางเป็นคนเอ่ยออกมา เขาต้องสงสัยแน่

อินชิงเสวียนยิ่งคิดยิ่งปวดหัว จึงปล่อยสมองโล่ง

ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน แผนการคงไม่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วหรอก

พลิกตัวไปมาสักพักก็เริ่มง่วง เพิ่งหลับตาลงก็ถูกปลุกโดยเสี่ยวอานจื่อ

“ตื่นๆ ไปทำงานได้แล้ว”

อินชิงเสวียนหมดคำจะพูด ขยี้ตาพลางเอ่ยขึ้น “เสี่ยวอานจื่อพรุ่งนี้เปลี่ยนเวรให้ข้าเป็นก่อนเที่ยงคืนได้หรือไม่”

เสี่ยวอานจื่อชี้นิ้วพูดขึ้น “นี่เจ้าโง่รึ ก่อนเที่ยงคืนมันแย่มากนะ ฝ่าบาทเสด็จไปแล้ว พวกเขายังต้องตื่นขึ้นมาทำความสะอาดอีก ส่วนพวกทำงานหลังเที่ยงคืนอย่างพวกเราได้นอนทั้งคืนจนกว่าฝ่าบาทจะเสด็จมา”

นอนบ้าบออะไรกัน ฝ่าบาทเสด็จไปอากาศก็ร้อนแล้ว ไม่มีทั้งแอร์ทั้งพัดลม นอนไม่หลับอยู่แล้ว

“ไม่ ข้าไม่ชอบกะหลังเที่ยงคืน เปลี่ยนดีกว่า”

เสี่ยวอานจื่อพูดอย่างจนปัญญา “เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าไปคุยกับท่านอาจารย์ดูว่าท่านจะตกลงหรือไม่”

อินชิงเสวียนหาวพลางเอ่ยขึ้น “ขอบใจนะ”

ทั้งสองมาถึงประตูนอกตำหนักเฉิงเทียนแล้ว ต่างคนต่างนั่งลงคนละเสา

เมื่อคืนอินชิงเสวียนไม่ได้นอนดีนักจึงง่วงมากก็เลยผล็อยหลับไป

ยามสาม เย่จิ่งอวี้ตื่นแล้ว

หลี่เต๋อฝูแต่งองค์ทรงเครื่องให้เขาเรียบร้อย เตรียมว่าราชการเช้า

เมื่อเดินออกมาก็เห็นอินชิงเสวียนกอดเสานอนหลับ

หลี่เต๋อฝูรีบเอ่ยขึ้น “เสี่ยวเสวียนจื่อผู้นี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน กระหม่อมจะไปปลุกเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ฉีกยิ้มออกมาเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้น “ไม่ต้องหรอก ให้เขานอนเถอะ”

อินชิงเสวียนร่วมเสนอแผนการหลายครั้ง ทำคุณงามความดีเป็นหนึ่ง นอนต่ออีกสักหน่อยก็ไม่มีผลกระทบอะไร