สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 88

ในราชรถม้าใบหน้าเย่จิ่งอวี้นิ่งขรึมราวกับสายน้ำลึก ดวงตาพญาหงษ์คู่นั้นเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง

หลี่เต๋อฝูวิ่งตามช้าๆ อยู่ด้านหลัง ไม่กล้าแม้แต่หายใจเสียงดัง

กวนฮั่นหลินเป็นถึงทหารผ่านศึกสามแผ่นดิน แม่ทัพอินจ้งก็เป็นลูกศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจ เขาต้องการปกป้องอินจ้งนั้นย่อมสมเหตุสมผลอยู่แล้ว

เพียงแต่จดหมายตอบกลับฉบับนั้นเป็นลายมือของอินจ้งจริงๆ กวนฮั่นหลินที่เป็นถึงแม่ทัพย่อมมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะได้อ่าน

วันนี้เขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก หรือว่าจะแก่เลอะเลือนไปแล้ว

ขณะที่กำลังคิด ราชรถก็เดินทางมาถึงห้องหนังสือเรียบร้อย

เย่จิ่งอวี้รีบลงจากราชรถ พลันตรงไปที่ห้องโถง

ดวงตาพญาหงษ์สั่นไหว

เขาก็เคยสงสัยว่าต้องมีบางอย่างถูกปกปิดไว้

หรือจะเป็นเย่จิ่งเย่าสุนัขจนตรอกที่ลงมือใส่ร้ายอินจ้ง

แต่ในจดหมายมีขนนกยูงสามเส้นที่มีเพียงแคว้นเจียงวูเท่านั้นที่มี อีกทั้งปลายขนยังมีจุดสีแดงชาดที่เป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์แคว้นเจียงวูที่คนทั่วไปไม่สามารถครอบครองได้

หลักฐานชี้ชัดขนาดนี้จะพูดอย่างไรได้อีก

นึกย้อนไปถึงตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทรงประชวรหนัก อินจ้งคอยระแวดระวังให้เขาทุกทาง แววตาเย่จิ่งอวี้เย็นชาขึ้นอีก

แม้อินจ้งจะไม่สนิทสนมกับเย่จิ่งเย่า ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยให้ความสนใจเขา

หากไม่เห็นแก่ผลงานการรบที่เลื่องลือไปทั่ว เกรงว่าเขาคงถูกประหารไปนานแล้ว ขุนนางก่อกบฏแล้วยังมีหน้ากลับมาเมืองหลวงได้อย่างไร

เมื่อนึกย้อนถึงเรื่องราวต่างๆ ในปีก่อน เย่จิ่งอวี้ก็ใจเต้นระส่ำ

ทันใดนั้นได้ยินเสียงหลี่เต๋อฝูเอ่ยขึ้นเบาๆ “ฝ่าบาท เสนาบดีกรมโยธาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ระงับความกลัดกลุ้มในใจ สีหน้ากลับมาน่าเกรงขามเฉกเช่นฮ่องเต้ที่ควรเป็น

พลางกล่าวเสียงเรียบ “ให้เขาเข้ามา แล้วไปตามเสี่ยวเสวียนจื่อมาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไม่นานนัก ฉินไฮ่ฉิวก็เดินเข้ามาในห้องโถง

“คารวะฝ่าบาท”

เขาถลกเสื้อคลุมขึ้นกำลังจะคุกเข่า ทว่าเย่จิ่งอวี้ปรามไว้

“ไม่ต้องมากพิธี ข้าให้หลี่เต๋อฝูไปตามผู้ที่สามารถไขข้อสงสัยของเจ้าแล้ว รอประเดี๋ยวแล้วกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินไฮ่ฉิวยืนรออยู่ด้านข้าง

ไม่นานอินชิงเสวียนก็เดินเข้ามาจากนอกห้องโถง

“คารวะฝ่าบาท”

“ไม่ต้องมากพิธี”

เย่จิ่งอวี้นั่งบนเก้าอี้ไม้หนานมู่สีทองพนักพิงสูงเอ่ยเสียงเรียบ “เสนาบดีฉินมีคำถามบางอย่างเกี่ยวกับการสร้างเครื่องจักร เจ้าคลายข้อสงสัยให้เขาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ ใต้เท้าไม่เข้าใจส่วนใดหรือขอรับ”

อินชิงเสวียนหันไปหาฉินไฮ่ฉิวพร้อมกับรอยยิ้มอันถ่อมตัว

ฉินไฮ่ฉิวตกใจเล็กน้อย

เขารู้ว่าฝ่าบาทไม่ได้วาดภาพนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าคนที่ฝ่าบาทเรียกมาจะเป็นขันทีหนุ่มคนหนึ่ง

เกิดความสงสัยเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ฉินไฮ่ฉิวหยิบรูปวาดแบบการสร้างช่องประตูกักน้ำออกมา

ชี้ไปด้านบนพลางเอ่ยขึ้น “ขั้นตอนการสร้างประตูกักน้ำช่างลึกลับ มีกลไกหลายอันที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ขุนนางชั้นล่างก็ไม่รู้วิธีสร้าง”

อินชิงเสวียนเดินไปดู พูดเป็นน้ำไหลไฟดับ “กลไกความสมดุลของประตูกักน้ำมาจากแรงถ่วงและแรงดันน้ำ ต้องทำประตูกั้นน้ำและแผ่นเหล็กให้เอียง ทั้งสี่ด้านต้องมีความแข็งแร็งมากถึงจะทนแรงดันจากการไหลของน้ำได้ ส่วนนี้จะต้องทำด้วยคอนกรีตเสริมเหล็กขอรับ”

ฉินไฮ่ฉิวสีหน้าอึดอัดใจ “คอนกรีตเสริมเหล็กคืออะไรหรือ”

อินชิงเสวียนเพิ่งฉุกคิดได้ว่ายุคนี้แม้แต่ปูนซีเมนต์ก็ยังไม่มี แล้วจะมีของพรรค์นี้ได้อย่างไร

ดูท่าคงต้องอธิบายเป็นระบบให้ชายชราผู้นี้ฟังแล้วล่ะ

นางดึงฉินไฮ่ฉิวมาที่ประตู ทำท่าทีให้เขานั่งลงที่บันได

ตัวเองก็นั่งลงข้างๆ อธิบายอย่างละเอียด “คอนกรีตเสริมเหล็กทำจากปูนซีเมนต์และเหล็กเส้นเป็นโครงสร้างหลัก มีความแข็งแรงมากกว่าดินเผาทั่วไปหลายเท่า”