สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 873

“เจ้า...”

จักรพรรดิยกมือกุมอก ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ

โมริตะคาวาสึบาเมะมองเขาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ก็เปล่งประกายเป็นแสงสีทองสองดวง

เมื่อเห็นดวงตาแปลกๆ คู่นั้น จักรพรรดิอดไม่ได้ที่จะตกใจ

“นี่...นี่คือเนตรลวงตาของบรรพบุรุษ ไม่เคยมีใครเรียนรู้วิธีจนนำไปใช้ได้ ทำไมเจ้าถึงทำได้”

โมริตะคาวาสึบาเมะพ่นลมด้วยความไม่พอใจ

“ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าเป็นบรรพบุรุษของเจ้า แค่เสียดายที่พวกเจ้าคุณสมบัติมีขีดจำกัด ไม่มีใครสามารถสืบทอดข้าได้อย่างแท้จริง”

จักรพรรดิก้าวถอยหลังไปอีกก้าวด้วยความตกใจ

“เป็นไปได้อย่างไร”

ถ้าบรรพบุรุษยังมีชีวิตอยู่ ก็คงมีอายุหลายร้อยปีแล้ว จะอายุน้อยแบบนี้ได้อย่างไร

โมริตะคาวาสึบาเมะรับกุญแจอย่างไม่รีบร้อน เขาพูดช้าๆ “นี่คือวิธีแปรวิญญาณของเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง เจ้าไม่รู้ก็ไม่แปลก ข้าได้รับมันโดยบังเอิญ คิดไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากกายเนื้อได้จริงๆ”

จักรพรรดิมองดูโมริตะคาวาสึบาเมะด้วยความประหลาดใจ

“ในโลกนี้มีวิทยายุทธ์ที่ขัดกฎสวรรค์เช่นนี้ด้วยรึ”

โมริตะคาวาสึบาเมะพูดอย่างเหยียดหยาม “โลกทัศน์ของเจ้าคับแคบเกินไป ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นไปได้”

จักรพรรดิถามอีกครั้ง “ถ้าเจ้าเป็นบรรพบุรุษจริงๆ ทำไมถึงต้องใช้กุญแจถ้ำ ว่ากันว่าบรรพบุรุษมีความสามารถทุกอย่าง วิชาพิสดารที่อยู่ในนั้น จะอยู่ในสายตาของเจ้าได้อย่างไร”

“นั่นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ ถ้าข้ามีความสามารถทุกอย่าง จะถูกเนรเทศมายังเกาะแร้นแค้นแห่งนี้งั้นหรือ”

โมริตะคาวาสึบาเมะถ่มน้ำลาย แล้วพูดว่า “ข้าต้องการกุญแจถ้ำ เพราะในถ้ำมีห้องลับที่พวกเจ้าไม่รู้ และห้องลับนี้ ต้องใช้เลือดของเจ้าเท่านั้น ถึงจะสามารถเปิดออกได้”

จักรพรรดิหน้าซีดเผือดอย่างเสียมิได้

“ทำไมต้องเป็นเลือดของข้า ทำไมต้องรอจนถึงวันนี้”

โมริตะคาวาสึบาเมะคลี่ยิ้ม

“นั่นเป็นเพราะวันนี้จะมีสุนัขสวรรค์กลืนอาทิตย์ มีเพียงตอนที่สุนัขสวรรค์กลืนอาทิตย์เท่านั้น จึงจะสามารถใช้เลือดหยางบริสุทธิ์สี่เสาหลักเปิดประตูห้องลับได้”

เขายกมุมปากขึ้น แล้วพูดว่า “ด้วยเหตุนี้ข้าจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ตระกูลโมริตะผลักดันให้เจ้านั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ มีแต่ต้องทำเช่นนี้ เจ้าถึงจะมีชีวิตอยู่ได้ดี มีชีวิตอยู่จนถึงวันที่ข้าจะใช้เจ้า”

จักรพรรดิมีสีหน้าหวาดกลัว

“ข่าวลือเขย่าขวัญเช่นนี้ จะเชื่อได้อย่างไร ถ้าเจ้าเป็นบรรพบุรุษจริงๆ ก็ไม่ควรฟังคำใส่ร้ายเช่นนั้น”

โมริตะคาวาสึบาเมะพูดช้าๆ “นี่หาใช่คำใส่ร้ายไม่ นี่เป็นสิ่งที่ชาวจงหยวนคำนวณ เจ้าคงจำได้ว่าเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วเคยมีชาวจงหยวนมาบนเกาะนี้ ภายหลังได้ถูกจองจำที่คุกตระกูลโมริตะ”

จักรพรรดิแอบโคจรกำลังภายในเพื่อรักษาตัวเอง ปากก็พูดขึ้นโดยที่ไม่กล้าเมินเฉย

“เจ้าหมายถึงผู้ที่ชำนาญในการทำหน้ากากคนนั้นหรือ”

โมริตะคาวาสึบาเมะกล่าวด้วยความเสียดาย “ใช่แล้ว คนผู้นี้เป็นคนที่มีความสามารถรอบด้านจริงๆ ไม่เพียงแต่จะเลียนแบบตัวหนังสือได้ดีเท่านั้น แต่ยังสามารถทำหน้ากากที่ดูสมจริงได้อีกด้วย และสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่านั้นคือ คนผู้นี้เชี่ยวชาญด้านโหราศาสตร์และดวงชะตา แต่น่าเสียดาย ท้ายที่สุดข้าก็ใช้งานไม่ได้”

ทันทีที่พูดจบ จักรพรรดิก็กระโดดหนี ห้อตะบึงออกไปไกล

โมริตะคาวาสึบาเมะเหมือนจะคาดการณ์ล่วงหน้าแล้วว่าเขาจะทำแบบนี้ เขาได้ตามหลังจักรพรรดิไปราวกับเงาตามตัว โดยไม่แม้แต่จะกะพริบตา

“ข้าให้ตระกูลโมริตะเลี้ยงดูเจ้ามาหลายปีขนาดนี้ จะปล่อยให้เจ้าหนีไปง่ายๆ ได้อย่างไร ชีวิตตลอดหลายปีที่ผ่านมาของข้ามิต้องสูญเปล่าหรอกหรือ”

เขาซัดฝ่ามือใส่หลังหัวใจของจักรพรรดิ จักรพรรดิหันขวับ อย่างไรก็ตามความเร็วของโมริตะคาวาสึบาเมะเร็วเกินไป ยังไม่ทันที่เขาจะยกมือขึ้น ก็ถูกกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างแรง

เลือดพุ่งกระฉูดออกมา ร่างนั้นก็ทรุดลงกับพื้น