สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 874

เลือดพุ่งกระฉูดออกมา ใบหน้าของจักรพรรดิเปลี่ยนเป็นสีซีดในฉับพลัน โดยไม่อาจต้านทานได้เลย ได้แต่มองดูเลือดของตัวเองไหลทะลักออกจากร่างปานกระแสน้ำ

โมริตะคาวาสึบาเมะเก็บมีดออกอย่างคล่องแคล่วว่องไว หยิบกระปุกเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อ แล้วรองเอาเลือดอย่างสบายใจเฉิบ จากนั้นเทลงในร่องบนกำแพงหิน

หลังจากผ่านไปสามอึดใจ ก็มีเสียงก้อนหินกระทบดังขึ้นในถ้ำ

โมริตะคาวาสึบาเมะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น กำลังจะมาแล้ว

ในที่สุดห้องลับสุดท้ายก็กำลังจะเปิดออก

หากได้ฝึกวิทยายุทธ์ขั้นสูงสุด เขาก็สามารถลบคำสบประมาท และบดขยี้ไอ้แก่พวกนั้นที่เคยเนรเทศเขามาที่นี่ ให้พวกนั้นตายด้วยน้ำมือของเขา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ โมริตะคาวาสึบาเมะก็เงยหน้าขึ้น ส่งเสียงหัวเราะเสียดแก้วหูดังสะท้าน

ในเวลานี้ มีก้อนหินก้อนหนึ่งตกลงมาจากเหนือศีรษะ

โมริตะคาวาสึบาเมะเบี่ยงตัวหลบ จากนั้นหินก้อนที่สองและสามก็ตามมา ทั่วทั้งถ้ำสั่นสะเทือนส่งเสียงดังกึกก้อง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

หรือว่าเลือดยังไม่พอ?

เขาเอื้อมมือออกไปหิ้วร่างของจักรพรรดิที่จวนเจียนจะตายขึ้นมา บดขยี้ร่างของเขากับหินอย่างแรงจนเป็นรอย ทันใดนั้นจักรพรรดิก็ส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับเป็ดถูกเชือด

ในเวลาเดียวกัน ถ้ำก็สั่นสะเทือนมากขึ้นเรื่อยๆ ก้อนหินจำนวนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงมาจากเพดาน มีรอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏบนกำแพงภูเขาทั้งหมด ดูไม่เหมือนการเปิดห้องลับเลย แต่ดูเหมือนจะพังถล่มลงมากกว่า

ดวงตาของโมริตะคาวาสึบาเมะฉายแววขุ่นขึ้ง แต่ยังคงมีความหวังอันริบหรี่ ถ้าหลังจากที่ภูเขาสั่นสะเทือนแล้วปรากฏว่ามีห้องลับจริงๆ ล่ะ?

เขาวางแผนมานานหลายปี ย่อมไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ เป็นธรรมดา

เขากระโดดขึ้นเตะก้อนหินออกไปหลายก้อน แต่ยังคงยืนอยู่หน้ากำแพงนั้น

ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงกระหึ่มดังมาจากเหนือศีรษะ

หินก้อนใหญ่ขนาดเท่าบ้านได้ตกลงมาจากข้างบน โมริตะคาวาสึบาเมะตกใจ รีบใช้วิชาตัวเบากระโดดหลบไปที่อื่น แล้วก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนแสบแก้วหูดังขึ้น ซึ่งจักรพรรดิได้ถูกหินก้อนใหญ่บดร่างจนเละเป็นโจ๊ก

จากนั้นก็มีเสียงคำรณอีกครั้ง กำแพงหินที่อยู่ข้างๆ แตกร้าว จนเผยให้เห็นลำแสงจากดวงอาทิตย์สาดทอลงมา

กำลังจะพังทลายแล้วจริงๆ

เมื่อเห็นว่ามีก้อนหินมากขึ้นเรื่อยๆ โมริตะคาวาสึบาเมะก็ไม่ทันได้คิดถึงเรื่องอื่น เขาใช้วิชาตัวเบาทะยานออกจากถ้ำทันที

ระหว่างทางมีก้อนหินจำนวนนับไม่ถ้วนหล่นโครมครามลงมาจากด้านบน โมริตะคาวาสึบาเมะเหาะขึ้นใช้ทั้งหมัดทั้งเตะ ทุบก้อนหินออกเป็นเศษเล็กเศษน้อย ในใจก็พอจะเข้าใจอะไรมาบ้าง

เจ้าเฒ่านั่นคงหลอกตระกูลโมริตะ บางทีเขาอาจจะติดตั้งค่ายกลไว้ที่นี่นานแล้ว ต้องการที่จะทำลายคนทั้งเกาะ

หาไม่แล้ว คงไม่ย้ำนักย้ำหนาว่าต้องมาที่นี่ทั้งตระกูล?

แต่ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด บางทีสิ่งที่เขาพูดอาจเป็นจริง เพราะผู้ที่มาที่นี่มีเขาและจักรพรรดิเพียงสองคน ถึงได้กลายเป็นเช่นนี้

น่าเสียดายที่ตาแก่นั่นถูกทรมานตายไปแล้ว เขาหมายถึงอะไรกันแน่นั้น ก็ยังไม่ชัดเจน

ขณะที่กำลังคิดอยู่ โมริตะคาวาสึบาเมะก็วิ่งออกจากถ้ำไปแล้ว

เสียงกัมปนาทดังก้อง ทั้งถ้ำพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ วิชาพิสดารและมรดกตกทอดทั้งหมดล้วนถูกฝังอยู่ใต้ก้อนหินเหล่า

ทั้งผู้หญิงทั้งเด็กหลายคนพอได้ยินเสียงดังกล่าวก็เร่งรุดกันเข้ามา ต่างคุกเข่าร้องไห้ไม่หยุด

“นี่ต้องเป็นการลงโทษจากสวรรค์”

“คงเป็นการทำนายว่าศึกครั้งนี้ต้องมีผลลัพธ์ที่ไม่ดีแน่ๆ”

“ฮือๆ สามีและลูกของข้า”

เสียงร้องไห้เหมือนจะกลายเป็นโรคติดต่อ เพียงครู่เดียวคนเหล่านั้นก็ร้องประสานเสียงกัน

โมริตะคาวาสึบาเมะเห็นแล้วก็รำคาญ ซัดฝ่ามือตูมๆ ส่งคนเหล่านี้ไปปรโลก

เขามองไปยังผืนแผ่นดินที่กลายเป็นซากเมือง หวังดีหมายจะให้คนขุดขึ้นมา แต่ผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ก็มีเพียงเด็กและสตรี ซึ่งใช้การไม่ได้เลย

ตอนนี้ทำได้แค่ไปที่จงหยวนเพื่อจับชายฉกรรจ์เหล่านั้นมา

ในเมื่อตาเฒ่าพวกนั้นสามารถส่งเขามาที่นี่ได้ เขาก็สามารถไปจับคนจากจงหยวนได้เช่นกัน