สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 94

ณ หอปี้สุ่ย

ฉู่หลิงอวี้กำลังเดินไปมาในเรือน

เจ้าเด็กบ้านั่นไปนานเกือบชั่วยามแล้ว เหตุใดยังไม่กลับมาอีก

กรือว่าเกิดอะไรขึ้น

ขณะที่นางกำลังจะส่งคนออกไปถาม อินชิงเสวียนก็เดินเข้าประตูมา

“บ่าวน้อมคำนับนายหญิงฉู่”

ฉู่หลิงอวี้รู้สึกดีใจทันที “ลุกขึ้นเร็วเข้า”

จากนั้นก็หันไปบอกขันทีกับนางกำนัลว่า “พวกเจ้าออกไปก่อน เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง พวกเราไปคุยกันในห้อง”

“ขอรับ”

อินชิงเสวียนเดินตามเข้าไปในห้อง แล้วแสร้งถามขึ้น “ไม่ทราบว่านายหญิงต้องการหาบ่าวด้วยเรื่องอันใด”

ฉู่หลิงอวี้กัดริมฝีปาก แล้วพูดด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อย “ยกตัวนั้น...ไม่ทราบว่ากงกงยังมีอีกหรือไม่”

เมื่อวานนี้ นางไปที่หอฉงฮวา สังเกตเห็นทันทีว่าซูฉ่ายเวยเชิดหน้าอกตรง ทรวงอกตั้งตรงตระหง่าน โดดเด่นสะดุดตายิ่งนัก

ฉู่หลิงอวี้งุนงงไม่น้อย ปกติตรงส่วนนั้นของนางดูแบนมาก เหตุใดจู่ๆ ถึงได้อวบอิ่มได้รูป

นางใช้เงินจำนวนหนึ่งถึงได้ทราบว่า ที่แท้ซูฉ่ายเวยซื้อของวิเศษที่เรียกว่ายกทรงจากเสี่ยวเสวียนจื่อ

แม้ว่าตัวเองจะมีหน้าอกมากกว่าซูฉ่ายเวยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ชัดเจนเท่ากับตอนที่นางสวมยกทรง แม้แต่ตัวเองที่เป็นหญิงยังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองตรงนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฮ่องเต้เลย

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องหามาใช้ให้ได้

อินชิงเสวียนหัวเราะและพูดว่า “ที่แท้นายหญิงต้องการของสิ่งนี้เอง บ่าวยังพอมีอยู่”

ฉู่หลิงอวี้ถามทันที “ขายอย่างไร”

อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด “สิ่งนี้หาได้ยาก เป็นสิ่งของที่มาจากฮว๋าเซี่ย...”

ฉู่หลิงอวี้ขัดจังหวะนางอย่างไม่อดทน

“เร็วเข้า บอกมาเลยว่าราคาเท่าใด”

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้ม กล่าวชมเชยโดยไม่ลังเล “นายหญิงเป็นคนชัดเจนและรวดเร็ว เห็นแก่ที่พวกเราเคยทำการค้าด้วยกันมา บ่าวจะขายเท่าราคาทุน ตัวละหนึ่งพันพันห้าร้อยตำลึง ไม่ทราบว่านายหญิงต้องการกี่ตัว”

ฉู่หลิงอวี้กัดฟัน

“สองตัว ถึงอย่างไรก็ต้องมีไว้เผื่อผลัดเปลี่ยน”

อินชิงเสวียนถามขึ้นทันควัน “ไม่ทราบว่านายหญิงต้องการสีอะไร”

“มีหลายสีหลายแบบด้วยรึ”

“แน่นอน”

“เช่นนั้นก็นำออกมาให้ข้าดูทั้งหมด”

“ไม่มีปัญหา นายหญิงกรุณารอสักครู่ แล้วบ่าวจะรีบกลับมาตอนดื่มชาหมดหนึ่งถ้วย”

อินชิงเสวียนออกมาจากหอปี้สุ่ย แล้วเข้าไปในมิติทันที หยิบสีขาว ดำ ชมพู เขียว เหลือง และน้ำเงินมาอย่างละตัว และฉวยกางเกงขาสั้นลูกไม้ติดมือมาอีกหลายตัว

นางหอบของกองโตเดินเข้าไปยังหอปี้สุ่ยอย่างรวดเร็ว ฉู่หลิงอวี้เห็นเช่นนั้นก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

ไม่คิดว่าใต้หล้าจะมีเรื่องลี้ลับถึงเพียงนี้ หากใส่ของพวกนี้ ทรวงอกจะไม่ใหญ่ได้อย่างไร

เมื่อเห็นกางเกงขาสั้นลูกไม้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยว่า “นี่ผ้าโพกศีรษะหรือ ลวดลายช่างงดงามนัก”

ทักษะการปักเย็บก็สุดยอด

อินชิงเสวียนพูดอย่างหมดคำบรรยาย “สิ่งนี้เรียกว่ากางเกงลูกไม้ เมื่อสวมใส่ไม่เพียงแต่ยกบั้นท้ายให้กลมกลึงเท่านั้น แต่ยังมีเสน่ห์ยวนใจอีกด้วย หากฮ่องเต้เห็น จะอดใจไม่ไหวแน่นอน หากนายหญิงชอบ บ่าวขายให้ตัวละหนึ่งพันตำลึง”

อินชิงเสวียนหยิบกางเกงลูกไม้ตัวเล็กขึ้นมา แล้วทาบไปที่เอวของนาง

ฉู่หลิงอวี้เข้าใจทันที แล้วใบหน้าของนางก็แดงก่ำ

เมื่อคิดว่าต้องสวมไว้ตรงนั้น

แล้วมองดูความโปร่งบางที่วับๆ แวมๆ และลวดลายอันประณีตที่ปักอยู่ ใบหน้าของฉู่หลิงอวี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง

หากสวมชุดนี้ สวมชุดคลุมบางเบา และร่ายรำถวายฝ่าบาท...

จะไม่หวั่นไหวเชียวหรือ

ยิ่งฉู่หลิงอวี้คิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น แทบอยากจะซื้อทั้งหมดเลย

เพียงแต่ว่าของแพงเกินไป นางซื้อได้เพียงสองชุดเท่านั้น ยังต้องเก็บเงินไว้ทำอย่างอื่นอีก