ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1016

“กรี๊ด”

เสียงกรีดร้องโหยหวนอันน่าสยดสยองดังก้องกังวานไปทั่ว พร้อมกับเสียงร้อนฉ่าที่น่าสะพรึงกลัว

ภาพอันน่าเวทนาปรากฏอยู่เบื้องหน้า

ลั่วชิงยวนมิได้กะพริบตาแม้แต่น้อย เมื่อวางเหล็กเผาไฟลง ใบหน้าของหล่างชิ่นก็ปรากฏบาดแผลไหม้เป็นรูปอักขระหนึ่ง

ทาส

“เจ้าชอบบังคับให้ผู้อื่นเป็นทาสของเจ้านักมิใช่รึ? บัดนี้จงลิ้มลองรสชาติของการเป็นทาสดูบ้างแล้วกัน”

“ทุกสิ่งที่เจ้าได้กระทำต่อฉินเชียนหลี่ เจ้าจะได้รับผลตอบแทนเป็นสองเท่า”

ดวงตาของหล่างชิ่นแดงก่ำ โซ่ตรวนที่พันธนาการร่างกายไว้สั่นไหว

“ลั่วชิงยวน! หากเจ้ามิสังหารข้า สักวันข้าจะต้องสังหารเจ้า!”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “เจ้าจะไม่มีโอกาสนั้น”

ลั่วชิงยวนชักดาบออกมา

ดาบที่เปล่งประกายราวกับแสงจันทร์ถูกปลดจากฝัก

จากนั้นค่อย ๆ แทงไปยังข้อมือของหล่างชิ่น

คมดาบแทงทะลุข้อมือแล้วเฉือนเส้นเอ็นอย่างแช่มช้า

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วคุก

แล้วลั่วชิงยวนก็ค่อย ๆ เฉือนเส้นเอ็นที่มือและเท้าของหล่างชิ่นครั้งแล้วครั้งเล่า

จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือฟาดลงไปที่ไหล่ของหล่างชิ่นอย่างแรง เสียงกระดูกหักดังกังวาน

อึก

เลือดสีแดงฉานพุ่งออกมาจากปากหล่างชิ่น

ร่างกายของนางอยู่ในสภาพน่าสังเวชอย่างสิ้นเชิง

ไม่มีแรงแม้แต่จะคิดเคียดแค้นด้วยซ้ำ

สายตาของลั่วชิงยวนเย็นชา “นับตั้งแต่เจ้ากระทำต่อฉินเชียนหลี่ เจ้าก็น่าจะคาดการณ์ถึงวันนี้เอาไว้”

“ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าตาย ข้าต้องการให้เจ้าต้องทุกข์ทนกับคำว่า ‘ทาส’ ไปตลอดชีวิต ให้เจ้ามีชีวิตอยู่บนใต้หล้านี้ในฐานะคนไร้ค่า”

“เจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูนี้ตลอดชั่วชีวิต”

“จงรับมันไปเสียเถอะ”

เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็หันหลังเดินออกไป

เสียงคำรามของหล่างชิ่นดังตามหลังมา “ลั่วชิงยวน! หากเจ้ามิสังหารข้า สักวันข้าจะสังหารเจ้าให้ได้! ความทุกข์ทรมานในวันนี้ ข้าจะคืนให้เจ้านับสิบล้านเท่า!”