ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1020

พระราชวังหลังหนึ่ง!

มิใช่พระราชวังที่โอ่อ่าตระการตาเหมือนในแคว้นเทียนเชวีย

แต่เป็นพระราชวังที่เงียบสงบและงดงามราวกับภาพวาด

คล้ายคลึงกับที่พำนักที่อาจารย์เคยอาศัยอยู่มากอย่างมิน่าเชื่อ!

แม้กระทั่งการจัดวางสิ่งของ ภาพเขียนและของสะสมต่าง ๆ ก็เหมือนกันทุกประการ

เมื่อก้าวเข้ามาแล้ว ความรู้สึกคุ้นเคยที่หายไปนานก็ทำให้ใจของลั่วชิงยวนหวั่นไหว

อารมณ์ที่ซับซ้อนหลั่งไหลออกมา

“ดูเหมือนว่าที่นี่จะสร้างมานานแล้วสินะ”

ราชาเผ่านอกด่านกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะเอามือไพล่หลัง “ที่นี่คือที่ที่พ่อสร้างให้นาง นางกล่าวว่า นี่คือรูปลักษณ์ของบ้านนางในแคว้นหลี”

“ในอดีต นางได้เสียสละเพื่อพ่อมากมาย พ่อเกรงว่านางจะคิดถึงบ้านจนเศร้าใจ จึงสร้างที่นี่ให้เหมือนกับบ้านเดิมของนางทุกประการ”

“การจัดวางสิ่งของ แม้กระทั่งโต๊ะและเก้าอี้ ล้วนเป็นฝีมือของพ่อเอง”

ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก “ฝีมือของท่านหรือ?”

“ท่านกับนางมีความสัมพันธ์เช่นไรกัน?”

“หรือว่านางตามท่านมา...”

ดวงตาของราชาเผ่านอกด่านฉายแววเศร้าหมองขณะกล่าวด้วยความเสียใจ “หากจะกล่าวว่าไม่มีความรู้สึกรักเลยก็เป็นเท็จ หากปราศจากความรู้สึกรัก เราจะยอมทำเพื่อกันและกันมากมายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร”

“แต่พ่อกลับมิอาจมอบสิ่งใดให้แก่นางได้”

“พ่อรู้สึกผิดต่อนาง”

“พ่อเองก็มิคาดคิดเลยว่านางจะไปแต่งงานกับน้องชายของพ่อ”

เมื่อกล่าวจบ ราชาเผ่านอกด่านก็รู้สึกเจ็บปวด ดวงตาแดงก่ำ

“ความลับทั้งหมดของลั่วอิงอยู่ในที่แห่งนี้ เจ้าลองค่อย ๆ ดูไปเถิด”

กล่าวจบราชาเผ่านอกด่านก็ค่อย ๆ เดินจากไป

แต่ละก้าวของเขาหนักอึ้ง แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแออย่างชัดเจน

หลังจากราชาเผ่านอกด่านเดินจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าไปข้างใน ทุกอย่างเหมือนกับที่อยู่เดิมทุกประการ

นางเดินตรงไปยังห้องนอนแล้วเห็นกระถางกุหลาบพันปีอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่าง

เมื่อนางเดินเข้าไปหมุนกระถางต้นไม้ ผนังก็ส่งเสียงดังขึ้น แล้วประตูบานหนึ่งก็เปิดออก