ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1019

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจยิ่งนัก “หมายความว่าอย่างไร?”

หล่างมู่ครุ่นคิดแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เผ่านอกด่านของเรานั้น นอกจากเผ่าที่ท่านเห็นแล้วยังมีเผ่าเร่ร่อนอีกหลายเผ่า พวกเขามิได้ยอมสวามิภักดิ์และมิเชื่อฟังคำสั่งของเรา”

“ดังนั้นจึงมักจะโจมตีผู้คนของแคว้นเทียนเชวียที่ชายแดนเพื่อแย่งชิงเสบียง”

“หล่างชิ่นก็เคยทำเช่นนั้นมาแล้ว”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉินเชียนหลี่ปักหลักอยู่ที่เมืองผิงหนิงและต่อสู้กับหล่างชิ่นหลายร้อยครั้ง หล่างชิ่นน่าจะหลงรักฉินเชียนหลี่ แต่ก็เกลียดชังเขาด้วยเช่นกัน”

“นางมองฉินเชียนหลี่เป็นคู่ต่อสู้ ต้องการพิชิตเขาให้ได้ แต่ฉินเชียนหลี่มีจิตใจที่เข้มแข็ง มิยอมจำนน”

“ด้วยความหลงใหลจนบ้าคลั่ง นางจึงร่วมมือกับตระกูลเหยียนด้วยเป้าหมายเพียงเพื่อจับฉินเชียนหลี่”

“ข้าเคยได้ยินนางพูดกับฉินเชียนหลี่ว่า หากเขายอมสวามิภักดิ์ หล่างชิ่นจะรับเขาเป็นสามี เพียงแต่เขาต้องละทิ้งความคิดที่จะกลับไปแคว้นเทียนเชวีย”

“แต่ฉินเชียนหลี่มิยอมตกลง ดังนั้นนางจึงลงโทษฉินเชียนหลี่อย่างโหดร้าย”

“เป็นหล่างชิ่นเองที่เสนอแนะต่อเสด็จพ่อว่าให้โจมตีแคว้นเทียนเชวีย นางรบเร้าเสด็จพ่อมานาน สุดท้ายเสด็จพ่อจึงยอมตกลง”

“สงครามครั้งนี้เกิดขึ้นเพียงเพราะความเห็นแก่ตัวของหล่างชิ่น”

“หากข้ารู้ว่านางมิใช่พี่หญิงของข้า ข้าก็คงจะ...”

เมื่อได้ฟังจบ ลั่วชิงยวนก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

“หล่างชิ่นมิคู่ควรเลย” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หล่างมู่มิกล้าเอ่ยคำใด รู้สึกผิดมาก

เพราะครั้งนี้เขาได้ช่วยเหลือหล่างชิ่นด้วย

ลั่วชิงยวนสัมผัสได้ว่าหล่างมู่รู้สึกผิดจริง ๆ

นางจึงกล่าวว่า “พวกเจ้าติดต่อกับตระกูลเหยียนอย่างไร ใครในเมืองผิงหนิงช่วยเหลือพวกเจ้า และใครในเมืองหลวงช่วยเหลือพวกเจ้าให้หนีออกจากเมืองได้?”

“หากเจ้าบอกทุกอย่างที่เจ้ารู้แก่ข้า ข้าจะให้อภัยเจ้า”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ดวงตาของหล่างมู่ก็เป็นประกาย

“จริงหรือขอรับ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

หล่างมู่ตื่นเต้นรีบยื่นมือไปจูงนางให้ลุกขึ้น “มิต้องกินแล้ว มิต้องกินแล้ว ข้าจะเขียนให้ท่านดูเอง”