ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1030

ฟู่เฉินหวนมิได้ตอบกลับ ภายในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

อาจเป็นเพราะแผ่นดินอันกว้างใหญ่และใต้หล้าที่อิสระของเผ่านอกด่านเหมาะสมกับนางมากกว่า

มิกลับมาก็มิเป็นอะไร

จู่ ๆ ฟู่เฉินหวนก็เจ็บแปลบขึ้นในอกจนต้องเอามือกุมหน้าอกไว้

“ท่านอ๋อง เจ็บแผลอีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ? รีบพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมจะคอยเฝ้าอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

ทันใดนั้นทหารก็มาแจ้งว่า “ท่านอ๋อง มหาราชาจารย์เหยียนมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวชูได้ยินดังนั้นก็ตกใจ

ส่วนฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและอยากจะลุกขึ้น แต่กลับลุกมิไหวเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัส

“ท่านอ๋อง หากมหาราชาจารย์เหยียนรู้ว่าท่านบาดเจ็บ ย่อมจะหาทางทำร้ายท่านเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวชูบอกทหารว่า “ไปเถอะ! บอกไปว่าขณะนี้ท่านอ๋องมิอยู่ในเมืองผิงหนิง”

“เตรียมที่พักให้มหาราชาจารย์เหยียนก่อน”

ฟู่เฉินหวนกุมหน้าอกพลางพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “มหาราชาจารย์เหยียนมาถึงเมืองผิงหนิงโดยมิแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ย่อมมีเจตนาร้ายบางอย่าง”

“สั่งลงไป อย่าให้เขาพบกับซือซิงและหล่างชิ่น”

มหาราชาจารย์เหยียนเดินทางไกลมาด้วยตัวเอง ย่อมเป็นเพราะเกรงว่าฟู่เฉินหวนจะจับได้ว่า เขาสมคบคิดกับเผ่านอกด่าน

ซือซิงถูกฟู่เฉินหวนจับตาอยู่ในช่วงนี้ มหาราชาจารย์เหยียนติดต่อซือซิงมิได้ และสายลับในเมืองผิงหนิงก็ถูกลั่วชิงยวนสังหารไปหมดแล้ว

มหาราชาจารย์เหยียนจึงมิอาจได้รับข่าวสารใด ๆ ย่อมต้องร้อนใจเป็นธรรมดา

แต่อย่างไรเสียก็สายเกินไปแล้ว

มหาราชาจารย์เหยียนมาถึงเมืองผิงหนิง สิ่งแรกที่ทำคือใช้ราชโองการสอบสวนนักโทษ

ไม่มีผู้ใดในเมืองกล้าขัดขืน ทหารจึงพามหาราชาจารย์เหยียนไปยังคุกใต้ดิน

มหาราชาจารย์เหยียนไล่คนอื่นออกไปจนหมด

เขามองหล่างชิ่นที่กำลังจะสิ้นใจพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถูกทรมานมาหนักมาก ย่อมสารภาพทุกอย่างแล้วใช่หรือไม่?”

หล่างชิ่นยกยิ้มมุมปาก “ข้าบอกว่าไม่ก็คือไม่”

“ท่านมาเพื่อฆ่าปิดปากข้าใช่หรือไม่?”

มหาราชาจารย์เหยียนที่ยืนเอามือไพล่หลังหรี่ตาลง

“มหาราชาจารย์เหยียน หากช่วยข้าจะได้ประโยชน์มากกว่าการฆ่าปิดปากข้า”

มหาราชาจารย์เหยียนถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “หมายความว่าอย่างไร?”

“บัดนี้เจ้าเป็นเช่นนี้แล้ว จะช่วยอะไรข้าอีกได้อย่างไร?”

แม้ว่าสภาพของหล่างชิ่นจะทรุดโทรม แต่ดวงตากลับเฉียบคมราวกับหมาป่า

“ท่านคงยังมิรู้ว่าลั่วชิงยวนได้เป็นราชาเผ่านอกด่านแล้ว”