ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1040

หล่างชิ่นแสยะยิ้มอย่างสาแก่ใจ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้า

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมุ่น “เมื่อคืนนี้เป็นเพราะเจ้าเองรึ!”

หล่างชิ่นหัวเราะเยาะเย้ย “ใช่ ข้าเอง”

“ข้ารอเจ้าอยู่ที่เมืองเย่โจว เพราะที่นี่เป็นทางเดียวที่เจ้าต้องผ่านกลับไปยังเมืองหลวง!”

“เป็นข้าเองที่บอกให้เจ้าหน้าที่ไปจับกุมคนร้ายที่โรงเตี๊ยม”

“เมื่อคืนข้าเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง”

“เป็นอย่างไรบ้างเล่า? มิใช่เพียงแต่เจ้าเท่านั้นที่ฉลาดนะลั่วชิงยวน”

หล่างชิ่นกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง เตรียมที่จะเพลิดเพลินไปกับการทรมานลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมองหล่างชิ่น ดูเหมือนว่าฝีมือของนางจะเพิ่มพูนขึ้นอย่างมาก

ดูมิรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

และกลิ่นยาที่คุ้นเคยที่นี่ด้วย เหมือนว่าจะเป็น...

หมอยา

ลั่วชิงยวนนึกขึ้นได้ นั่นคือลั่วฉิง!

หล่างชิ่นเปิดถุงกระสอบในมือ งูพิษตัวหนึ่งพุ่งออกมาฉกมือหล่างชิ่น

แต่หล่างชิ่นกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

นางจับงูพิษตัวนั้นขึ้นมาอย่างมิใส่ใจ และนำมันเข้ามาใกล้ใบหน้าของลั่วชิงยวน

“ข้าไม่มีเหล็กตราทาส เช่นนั้นข้าจะให้มันกัดหน้าเจ้าแทนการประทับรอยตราทาสแทนดีหรือไม่?”

รอยยิ้มดุร้ายบนใบหน้าของหล่างชิ่นบ้าคลั่งขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะที่เสียงงูพิษขู่ใกล้เข้ามา

ลั่วชิงยวนกลับหัวเราะเบา ๆ “หล่างชิ่น เจ้าดีใจเร็วไปหน่อยแล้ว”

หล่างชิ่นตกตะลึง

ทันใดนั้นลั่วชิงยวนก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว กำลังภายในของนางทำลายเชือกอย่างรุนแรงจนขาดออก

แล้วใช้ฝ่ามือตบเข้าที่ข้อมือของหล่างชิ่น ทำให้งูพิษกระเด็นตกลงไปที่พื้น

ลั่วชิงยวนกระโดดขึ้นถีบหล่างชิ่นออกไปนอกประตูวิหาร

หล่างชิ่นล้มลงกับพื้นอย่างแรง เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นลั่วชิงยวนเดินออกมาอย่างสงบ

พละกำลังอันแข็งแกร่งนั้น มิเหมือนกับคนที่ถูกวางยาเลยแม้แต่น้อย!

“เป็นไปมิได้! เมื่อคืนเจ้าต้องถูกวางยานี่!”

“นั่นคือผงทศพิษสูตรลับเฉพาะของลู่หยิ่ง คนที่ถูกวางยาจะต้องหมดแรงอย่างน้อยสิบสองชั่วยาม!”

ลั่วชิงยวนดูมิเหมือนคนหมดแรงเลยแม้แต่น้อย!