ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1046

ลั่วชิงยวนตัวสั่นสะท้าน

ฟู่เฉินหวนจ้องมองนางด้วยดวงตาเย็นชา น้ำเสียงไร้ซึ่งความอบอุ่น “ข้าได้มอบหนังสือหย่าให้เจ้าแล้ว เจ้ายังจะบุกเข้ามาในตำหนักอีกเพื่ออะไร?”

“ข้ามิอยากพบหน้าเจ้าอีก ออกไปเสีย”

ฟู่เฉินหวนกล่าวจบก็กลับเข้าห้อง ปิดประตูเสียงดัง

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น “ฟู่เฉินหวน หม่อมฉันมิใช่คนรับใช้ที่ท่านเรียกใช้เมื่อใดก็ได้ จะไปหรือจะอยู่ หม่อมฉันเป็นผู้ตัดสินใจเอง”

ลั่วชิงยวนกล่าวจบก็เดินจากไป

ทหารมิกล้าทำอะไรนาง จึงได้แต่ปล่อยไป

ลั่วชิงยวนไปนั่งที่สวน ภายในใจหนักอึ้ง

คิดว่าจะลองเปิดสมุดของท่านอาเจ๋อเฉิงดู

แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างในชุดขาวปรากฏตัวขึ้น

เมื่อเห็นนาง ใบหน้าที่มักจะเศร้าหมองของฟู่อวิ๋นโจวก็เผยรอยยิ้มอบอุ่น

“เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย ดีเหลือเกิน”

“ไปดื่มชาที่ตำหนักข้าเถิด”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า แล้วตามฟู่อวิ๋นโจวไปยังเรือนทักษิณา

“ท่านอยู่คนเดียวที่นี่ มีความมิสะดวกใดหรือไม่เพคะ?” ลั่วชิงยวนมองดูเรือนหลังใหญ่ที่ไม่มีใบไม้ร่วงหล่นและไม่มีฝุ่นละอองบนโต๊ะ

ดูเหมือนว่าเป็นฟู่อวิ๋นโจวที่ทำความสะอาดเอง

“ไม่มีความมิสะดวกใด เพียงแต่เหงาบ้างเท่านั้น” ฟู่อวิ๋นโจวหัวเราะเบา ๆ

ลั่วชิงยวนพยักหน้า กวาดสายตามองดูรอบ ๆ แล้วถอนหายใจ “ใช่แล้วเพคะ ที่นี่ก็เหมือนกับกรงขังสำหรับท่าน”

หากครั้งนี้โค่นล้มตระกูลเหยียนได้ ฟู่อวิ๋นโจวก็มิต้องถูกกักขังไว้ในตำหนักอ๋องอีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่

“เสด็จพี่... มิให้เจ้าอยู่ในตำหนัก เจ้าจะทำอย่างไร?” ฟู่อวิ๋นโจวเอ่ยถาม

ขณะนี้เขามีแรงกระตุ้นในใจที่อยากจะพาลั่วชิงยวนออกไปจากที่นี่

“ในที่สุดเจ้าก็ได้เป็นอิสระแล้ว ภายภาคหน้าจะทำสิ่งใดก็ไม่มีใครควบคุม มิต้องคำนึงถึงสถานะใด ๆ อยู่ห่างไกลจากแผนการชั่วร้าย ใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ”

“หากเป็นไปได้ เจ้าช่วยพาภาระอย่างข้าไปด้วยสักคนหนึ่งได้หรือไม่?”

ฟู่อวิ๋นโจวถามอย่างระมัดระวัง