ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1047

ลั่วชิงยวนออกไปจากเรือนทักษิณา

นางกลับไปที่ห้องของตนโดยมิรู้ว่าฟู่เฉินหวนอยู่ในตำหนักหรือไม่

จือเฉาเห็นนางกลับมาก็ดีใจมาก “บ่าวคิดไว้แล้วเจ้าค่ะว่าพระชายาจะปลอดภัย!”

“ไปตักน้ำมา ข้าจะอาบน้ำผลัดผ้า”

“เจ้าค่ะ!”

เมื่อจือเฉาตักน้ำร้อนมาโรยกลีบดอกไม้ลงไป แล้วลั่วชิงยวนก็แช่น้ำอุ่นอย่างสบาย

“เจ้าออกไปเฝ้าอยู่ข้างนอกเถิด ข้าจะอยู่คนเดียว”

เมื่อจือเฉาออกไป ลั่วชิงยวนก็หยิบสมุดของท่านอาเจ๋อเฉิงขึ้นมาเปิดออกช้า ๆ

ข้างในบันทึกการเดินทางของท่านอาเจ๋อเฉิงหลังจากจากแคว้นหลี

ทุกตัวอักษรแสดงถึงความรักในผืนแผ่นดินกว้างใหญ่

เต้นรำกับนกกระเรียนบนยอดเขาสูงตระหง่าน ว่ายน้ำกับฝูงปลาใต้ท้องทะเลลึก

เดินป่าหลายร้อยลี้ แต่ก็มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วน่าฟัง มีแสงหิ่งห้อยนำทาง มิเคยรู้สึกเหงาเลยแม้แต่น้อย

ลั่วชิงยวนอ่านตัวอักษรทุกตัวแล้วราวกับรู้สึกได้ถึงอารมณ์ในขณะนั้นจนน้ำตาคลอเบ้าโดยมิรู้ตัว

นั่นคือชีวิตที่ท่านอาเจ๋อเฉิงใฝ่ฝันถึงมิใช่หรือ

แต่วันชื่นคืนสุขนั้นช่างสั้นนัก

ท่านอาเจ๋อเฉิงเดินทางไปถึงเขาต้นท้อก็ได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำให้เขาตกหลุมรัก

และหญิงสาวผู้นั้นก็คือไทเฮาองค์ปัจจุบัน!

เพียงแต่ขณะนั้นนางยังเป็นเพียงคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหยียน ยังมิได้เป็นไทเฮา

ทั้งสองตกหลุมรักกันในขณะนั้น

ต่อมานางเข้าวังหลังและได้เป็นพระชายาเหลียน ท่านอาเจ๋อเฉิงจึงคิดจะฝังความรักนี้ไว้ในหลุมแล้วเดินทางต่อไป

แต่พระชายาเหลียนกลับเขียนจดหมายร่ำไห้เล่าเรื่องที่ตนถูกคนในวังหลังกลั่นแกล้งรังแก

ท่านอาเจ๋อเฉิงจึงทนมิไหว ตัดสินใจเปลี่ยนชีวิต

เข้าวัง

จากนั้นมือก็เปื้อนเลือดของผู้บริสุทธิ์

เขาช่วยพระชายาเหลียนกำจัดศัตรูผู้เห็นต่าง ทำให้พระชายาเหลียนได้ไต่เต้าขึ้นจนเป็นฮองเฮา