ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1056

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมาจากในป่า

ฉู่จิ้งตกใจ เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังวิ่งหนีไป

จากนั้นก็คืนร่างกลับเป็นงูเลื้อยหายเข้าไปในพงหญ้า

มินานฟู่เฉินหวนก็ตามมาถึง

ลั่วชิงยวนยังมิทันได้เอ่ยปาก

ฟู่เฉินหวนก็พูดด้วยความร้อนใจ “คราวหน้าอย่าวิ่งนำหน้าไปคนเดียวเช่นนี้อีก มันอันตรายรู้หรือไม่!”

ลั่วชิงยวนนิ่งอึ้งไป

“มิกลัวว่าข้าจะตามมิทันรึ”

ฟู่เฉินหวนมองไปรอบๆ “แล้วเจ้าตามคนผู้นั้นทันหรือไม่?”

“เขาหนีไปแล้วเพคะ” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“หนีไปแล้วก็ช่างเถิด เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว”

ฟู่เฉินหวนยังคงขมวดคิ้ว แต่ลั่วชิงยวนกลับแอบยิ้มจาง

ทั้งสามคนกลับไปที่ลานบ้านหลังนั้น

แล้วค้นหาอย่างละเอียด

แต่ก็มิพบหลักฐานใด ๆ ที่วังชิงทิ้งไว้

เหลือเพียงโครงกระดูกเท่านั้น

“มีเบาะแสอื่นอีกหรือไม่? หรือว่าจะหมดหวังแล้วเพคะ?” ลั่วชิงยวนถาม

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเคร่งขรึม แต่ก็ยังปลอบโยน “น่าจะมี”

“กลับไปก่อนเถิด ข้าจะให้คนมาจัดการเอง”

......

เมื่อกลับถึงตำหนักอ๋อง ฟู่เฉินหวนก็กลับไปทำงานอย่างหนัก

เพราะวังชิงตายแล้ว เขาจึงต้องรีบสืบหาเบาะแสอื่นโดยเร็ว

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีหลักฐานที่แน่ชัดแล้วว่าตระกูลเหยียนทรยศ แต่คนที่ทำงานให้ตระกูลเหยียนกลับล้มตายไปทีละคน

หากไม่มีคำให้การจากผู้ที่เกี่ยวข้องก็ยากที่จะเอาผิดตระกูลเหยียนได้

ฟู่เฉินหวนรู้สึกกังวลใจ

ลั่วชิงยวนรู้ดีว่าเขาแค่จงใจทำเป็นมิพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้านางเท่านั้น