ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1072

ทันใดนั้นพวกองครักษ์ก็รวบตัวนางไว้ได้

ไทเฮาเดินเข้ามาช้า ๆ แล้วแสยะยิ้มเย็นเยียบ “ลั่วชิงยวน เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดนักรึ?”

“สิ่งที่ตัวข้าต้องการคือชีวิตของเจ้า บัดนี้เจ้าเสนอหน้ามาเอง แล้วตัวข้าจะปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?”

“เจ้าลอบสังหารตัวข้า จึงถูกองครักษ์ของตัวข้าสังหารในที่เกิดเหตุ จากนั้นตัวข้าก็จะแอบปล่อยลั่วเยวี่ยอิงไปเงียบ ๆ ฟู่เฉินหวนย่อมมิติดใจเอาความเรื่องนี้เป็นแน่”

“เจ้าคิดจริงหรือว่าเจ้าจะสามารถคุกคามข้าได้?”

“เจ้ามันก็แค่สวะโสโครก!”

ทันใดนั้น นางกำนัลก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน “กราบทูลไทเฮา ฝ่าบาทเสด็จมาเพคะ”

สีหน้าของไทเฮาแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน รีบสั่งการทันที “รีบขังลั่วชิงยวนไว้ก่อน”

ลั่วชิงยวนถูกผลักไปยังกำแพงมุมหนึ่ง

ทันใดนั้นประตูกลก็เปิดออกเผยให้เห็นทางเข้าลับ

ลั่วชิงยวนถูกผลักเข้าไปในความมืดมิดอย่างแรง

ประตูปิดลงอีกครั้ง ความมืดกลืนกินทุกสิ่งให้เหลือเพียงความมืดสนิท

ดวงตาของลั่วชิงยวนยังมิคุ้นชินกับความมืดจึงมองอะไรมิเห็นเลย

มีเสียงลากกรอบแกรบดังมาจากพื้นรอบ ๆ ฟังแล้วชวนขนลุกยิ่งนัก

ทันใดนั้น ข้อเท้าของลั่วชิงยวนก็ถูกบางสิ่งรัดแน่น

มือซีดเซียวกำข้อเท้าของนางไว้แน่น

“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย...” เสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างอ่อนแรงของลั่วเยวี่ยอิงดังขึ้น

ลั่วชิงยวนนั่งลงคว้าข้อมือของนาง แต่กลับสัมผัสได้ถึงแมลงจำนวนมาก

นางสะดุ้งโหยง รีบปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็หยิบขวดใส่ผงยาออกมาโปรยไปรอบ ๆ

ฝูงแมลงต่างก็หนีกันกระเจิง

ขณะเดียวกันด้านนอก เซียวซูติดตามจักรพรรดิมาถึงพระตำหนักโช่วสี่แล้ว

“จักรพรรดิมาถึงที่นี่ในยามวิกาลเช่นนี้ มีเรื่องอะไรหรือไม่?”

ฟู่จิ่งหานมองไปรอบ ๆ แต่มิพบวี่แววของลั่วชิงยวน จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เสด็จแม่ ลั่วชิงยวนอยู่ที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“เสด็จพี่สามถูกทำร้าย นางมิได้เข้าวังมารายงานเรื่องนี้กับท่านหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ไทเฮาตกใจเล็กน้อย แล้วพูดว่า “นางมิได้มาที่นี่”

“อ๋องผู้สำเร็จราชการถูกทำร้ายหรือ?”