ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1079

“ท่านอ๋องรออยู่นานแล้วเจ้าค่ะ!” จือเฉายิ้มอย่างมีเลศนัย

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นเดินออกจากห้อง เมื่อมาถึงลานหน้าตำหนักก็เห็นฟู่เฉินหวนยืนกอดอกรอนางอยู่

“ซูโหยว จัดการเรื่องการเดินทางเถิด ข้าจะมอบตำหนักอ๋องให้เจ้าดูแล”

ซูโหยวตอบว่า “ท่านอ๋องโปรดวางพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

“ออกเดินทางหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนสงสัย

ฟู่เฉินหวนจับมือนางอย่างอ่อนโยน “เจ้ามิได้ต้องการไปซีหยางหรือ หากมิออกเดินทางก็จะไปมิทันงานเทศกาลโคมไฟที่ซีหยางสิ”

ลั่วชิงยวนยังคงงัวเงียจึงถูกพาขึ้นรถม้าไปโดยมิรู้ตัว

เมื่อขบวนเริ่มออกเดินทาง ลั่วชิงยวนจึงนึกขึ้นได้ว่าลืมใครไปคนหนึ่ง

“ช้าก่อนเพคะ ยังมิได้พาลั่วอวิ๋นสี่ไปด้วย”

ฟู่เฉินหวนดึงนางกลับมา

ลั่วชิงยวนจึงนั่งลงบนตักของเขา แล้วฟู่เฉินหวนก็โอบกอดนางไว้

“ข้าได้บอกนางไปแล้ว นางจะไปซีหยางเอง มิต้องไปพร้อมกับเรา”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย “ท่านตื่นเช้าถึงเพียงนั้นเลยหรือเพคะ? จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหรือเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนยกยิ้มมุมปาก “อย่างไรเสียก็ตื่นก่อนเจ้า”

พูดจบเขาก็เข้าไปใกล้แล้วกระซิบถาม “ยังเจ็บอยู่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนรู้สึกว่าใบหูร้อนผ่าวทันใด “ท่านพูดอะไรเพคะ”

ฟู่เฉินหวนจับมือของนางเบา ๆ แล้วปลอบโยน “เช่นนั้นครั้งหน้าข้าจะเบาลง”

พูดจบก็ให้ขบวนรถม้าชะลอความเร็วลงด้วย

เพราะเกรงว่าจะทำให้ร่างกายของนางกระทบกระเทือน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ท่านบอกว่าหากไปช้าก็จะไปมิทันงานเทศกาลโคมไฟที่ซีหยางมิใช่หรือเพคะ? ด้วยความเร็วเช่นนี้จะไปถึงซีหยางเมื่อไรกัน?”

ฟู่เฉินหวนยิ้มอย่างมีเลศนัย “เชื่อใจข้าเถิด ไปทันแน่นอน”

“ดูท่าเจ้าจะยังมิตื่น นอนต่อเถิด ข้าจะกอดเจ้าไว้เอง”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน

ลั่วชิงยวนจึงโอบคอของเขา แล้วซบไหล่เขาหลับไปอีกครั้งอย่างสบายใจ

เมื่อถึงยามค่ำ ลั่วชิงยวนก็ตื่นขึ้นมา

แล้วพบว่ารถม้าจอดแล้ว แต่นางยังคงอยู่ในอ้อมกอดของฟู่เฉินหวน

นางลุกขึ้นนั่ง แล้วพยายามจะยกม่านขึ้น “จอดตั้งแต่เมื่อใดเพคะ?”

แต่ฟู่เฉินหวนดึงตัวนางกลับมา