ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1086

ลั่วชิงยวนยกมือขึ้นโอบกอดเขา แล้วแนบแก้มกับอกเขา “กลัวท่านจะหนีไปน่ะสิเพคะ”

ฟู่เฉินหวนยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ข้าจะหนีไปที่ใดได้?”

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นยิ้มจาง “ก็จริงเพคะ พระหนีได้ แต่วิหารหนีมิพ้น!”

เมื่อเห็นรอยยิ้มอันงดงามนั้น ฟู่เฉินหวนก็ลูบจมูกนางด้วยความรัก

แต่ในใจกลับนึกถึงประโยคที่ว่าลูกสาวของศัตรูที่ฆ่าแม่ของเขาโดยมิรู้ตัว

“อยากอยู่ที่ซีหยางอีกสักกี่วัน?”

ลั่วชิงยวนตอบ “ท่านคงมีเรื่องต้องทำมากมาย เสียเวลาไปหลายวันแล้ว หรือว่าวันพรุ่งเราจะเดินทางกลับกันดีเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนเลิกคิ้วถาม “อุตส่าห์เดินทางไกลมาชมงานเทศกาลโคมไฟ จะรีบกลับไปเช่นนั้นหรือ?”

แต่ลั่วชิงยวนกลับยิ้มมุมปาก “ที่สวยงามมิใช่งานเทศกาลโคมไฟ แต่เป็นทิวทัศน์ระหว่างทางเพคะ”

“เช่นนั้นก็ดี วันพรุ่งเราจะเดินทางกลับกันเลย” ฟู่เฉินหวนกล่าว แล้วโอบกอดลั่วชิงยวนไว้แน่น

รุ่งเช้าวันต่อมา คณะเดินทางก็กล่าวคำลาลั่วหลางหลางแล้วเดินทางกลับเมืองหลวง

ระหว่างทางมีผู้คนมากมาย เที่ยวชมทิวทัศน์ภูเขาแม่น้ำขณะมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง

ดังนั้นจึงเดินทางช้ามาก

ลั่วชิงยวนหาโอกาสไปพบกับฉู่จิ้งเพียงลำพัง เขาแอบติดตามมาคนเดียวเงียบ ๆ อยู่มิไกล เพื่อปกป้องซ่งเชียนฉู่

เมื่อไปพบเขา ลั่วชิงยวนนำสุราสองไหไปให้เขาด้วย

ฉู่จิ้งนั่งพิงต้นไม้ รับไหสุรามาดื่ม “เจ้ามาที่นี่เพื่อขอร้องข้าว่าอย่าติดตามนางใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจ แล้วนั่งขัดสมาธิ “เหตุใดต้องทำเช่นนี้ เจ้าเห็นนางกับเฉินเซี่ยวหานอยู่ด้วยกันแล้วมิรู้สึกเจ็บปวดหรือ?”

ดวงตาฉู่จิ้งมืดมนแล้วดื่มอีกอึกใหญ่

“ขอบคุณสำหรับสุรา แต่ข้าจะมิไปที่ใดทั้งนั้น”

“หากนางรำคาญข้า ต่อไปข้าจะหลบให้ดีกว่านี้”

“ข้าจะพยายามควบคุมตัวเอง”

หัวใจของฉู่จิ้งเต็มไปด้วยความขมขื่น

ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ แต่ก็ยังคงแนะนำเขา “เมื่อคืนเจ้าคงได้ยินแล้ว นางกับเฉินเซี่ยวหานอาจจะแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้”

“ในภายภาคหน้าพวกเจ้าคงมิสามารถอยู่ด้วยกันสามคนได้”

“ย่อมมีคนหนึ่งที่ต้องจากไป”

ฉู่จิ้งได้ฟังแล้วดื่มอีกสองอึก หลังจากเงียบไปนานจึงพูดว่า “แต่คนที่ต้องจากไปมิควรเป็นข้า”