ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1088

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ใจของลั่วชิงยวนก็ยังคงเจ็บปวด

แต่จะทำอย่างไรได้ ต้องเป็นเช่นนี้เท่านั้น ฟู่เฉินหวนจึงจะมิถูกทรมานจนถึงตาย

ในที่สุดลั่วเยวี่ยอิงที่ถูกอุ้มไปก็มีความสุขมาก

นางกอดฟู่เฉินหวน ร้องไห้คร่ำครวญน้ำตาไหลพราก “ท่านอ๋อง ในที่สุดหม่อมฉันก็ได้พบท่านแล้ว”

“ท่านมิรู้หรอกเพคะว่าหม่อมฉันต้องใช้ชีวิตอย่างไรในช่วงที่ผ่านมา”

“พระชายาเอาเลือดของหม่อมฉันไปทุกวัน หม่อมฉันคิดว่าชาตินี้จะมิได้พบกับท่านแล้ว…”

ฟู่เฉินหวนได้ยินเสียงคร่ำครวญก็หงุดหงิด ยิ่งปวดหัวหนักขึ้น

“ท่านอ๋อง ท่านต้องช่วยหม่อมฉันให้พ้นจากภัยนี้ด้วยเถิดเพคะ” ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้มิหยุด

“ข้าจะให้หมอมาตรวจอาการเจ้า” ฟู่เฉินหวนพยายามควบคุมตนเองมิให้ต่อต้านพลังที่ควบคุมอยู่

พยายามตามใจลั่วเยวี่ยอิง

“เพคะ” ลั่วเยวี่ยอิงยิ้มอย่างพอใจ ในใจมีความสุข

สิ่งที่เหยียนหน่ายซินพูดนั้นเป็นความจริง

......

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่ที่ห้อง จือเฉาใช้ยาบรรเทาอาการบวมช้ำที่ใบหน้าของลั่วชิงยวน

พลางกล่าวด้วยความเป็นห่วง “ท่านอ๋องกับพระชายาได้คืนดีกันแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ เหตุใดจู่ ๆ จึงลงมือหนักเช่นนี้”

“เขาก็มีเหตุผลของเขา” ลั่วชิงยวนถอนหายใจ

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นลั่วเยวี่ยอิงทุกข์ทรมานจะมิสามารถควบคุมตนเองได้

ลั่วชิงยวนนึกถึงบาดแผลที่ข้อมือของลั่วเยวี่ยอิง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามิถูกต้อง

ลั่วเยวี่ยอิงตั้งใจกรีดบาดแผลเหล่านั้นเอง

หรือว่าลั่วเยวี่ยอิงรู้เรื่องบางอย่างแล้ว?

“จือเฉา ช่วงที่พวกข้ามิอยู่ ในจวนไม่มีอะไรผิดปกติใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนถาม

จือเฉาส่ายหน้า “ไม่มีอะไรผิดปกติเลยเจ้าค่ะ พระชายาประสงค์จะถามสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ให้แม่บ้านเติ้งไปตรวจสอบดู ช่วงที่พวกข้ามิอยู่ ฝ่ายลั่วเยวี่ยอิงมีอะไรผิดปกติหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากทายาเสร็จแล้ว ลั่วชิงยวนอยากจะไปหาฟู่เฉินหวน แต่ก็ลังเล

จากนั้นเขาก็ผลักลั่วเยวี่ยอิงออกไป แล้วออกจากห้องไป

......

ยามค่ำคืน

ลั่วชิงยวนมิทราบว่าฟู่เฉินหวนเป็นอย่างไรจึงไปดู

แต่ก็มิพบฟู่เฉินหวนที่ห้องของลั่วเยวี่ยอิง

เมื่อมาถึงตำหนักของฟู่เฉินหวน ซูโหยวก็ขวางไว้ “พระชายา ท่านอ๋องมิให้ผู้ใดเข้าไปขอรับ”

เมื่อได้ฟังดังนั้น ลั่วชิงยวนจึงมองไปที่ห้องด้วยความเป็นห่วง แล้วถามว่า “ท่านอ๋องอยู่ในห้องคนเดียวมานานเท่าใดแล้ว?”

“สองชั่วยามแล้วขอรับ มิได้เสวยพระกระยาหารเย็นเลย ใครเรียกก็มิตอบ”

“พระชายา ขอให้ปล่อยให้ท่านอ๋องอยู่คนเดียวสักพักเถิดขอรับ ท่านคงมิอยากให้พระชายาเห็นสภาพของท่านในตอนนี้”

ซูโหยวกล่าวด้วยความเป็นห่วง

เมื่อลั่วชิงยวนได้ฟังดังนั้นก็หดหู่

จากนั้นนางก็ถามเรื่องตอนบ่าย “ลั่วเยวี่ยอิงก่อเรื่องวุ่นวายอีกหรือไม่?”