ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1089

ซูโหยวพยักหน้า “ท่านอ๋องตามใจนางทุกอย่างแล้วขอรับ”

“ถึงกระนั้นนางกลับยังขอให้ท่านอ๋องหย่ากับพระชายาและลงทัณฑ์พระชายาอย่างหนัก”

“ท่านอ๋องมิได้ยินยอมและพิโรธยิ่งนัก จึงกลับเข้าห้องไป”

ลั่วชิงยวนถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ฟังดังนั้น

“ลั่วเยวี่ยอิงต้องการให้ท่านอ๋องหย่ากับข้าหรือ? จะให้ลงทัณฑ์ข้าด้วยหรือ?”

ซูโหยวพยักหน้ารับอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนรู้สึกถึงความผิดปกติ ลั่วเยวี่ยอิงอาจจะรู้แล้วหรือไม่ว่าฟู่เฉินหวนถูกควบคุมจิตใจอยู่?

“เจ้าไปเถิด ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเขาเอง ข้าจะมิเข้าไป”

ซูโหยวพยักหน้าแล้วถอยออกไป

ลั่วชิงยวนเดินไปยังชายคาบ้าน มิได้ผลักประตูเข้าไป

นางยืนอยู่ข้างกำแพง ฟังเสียงครวญครางอันแสนเจ็บปวดที่เล็ดลอดออกมาจากห้อง หัวใจของนางแทบจะขาดสะบั้น

ดวงตาแดงก่ำ ขณะนั่งคุกเข่าลงข้างกำแพง

มีเพียงกำแพงกั้นไว้

ท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงครวญครางอันเจ็บปวดของฟู่เฉินหวนดังก้องเข้ามาในหูอย่างชัดเจน

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น มิกล้าส่งเสียงใด

ฟู่เฉินหวนซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง ดิ้นรนทรมาน เลือดไหลออกมาจากปาก

ความทรมานเช่นนั้นกินเวลายาวนานถึงหนึ่งชั่วยามเศษ

แต่ฟู่เฉินหวนมิได้ออกมาจากห้อง ลั่วชิงยวนก็ยังนั่งอยู่ที่มุมกำแพงนอกห้องนั้นตลอดคืน

จนกระทั่งใกล้รุ่ง ลั่วชิงยวนจึงลุกขึ้นจากไป

จือเฉาเดินมาหา

“พระชายา มีข่าวแล้วเจ้าค่ะ แม่บ้านเติ้งสอบถามบรรดาแม่บ้านแล้ว ก่อนที่ท่านทั้งสองจะไปยังซีหยางสองวัน มีแม่บ้านคนหนึ่งที่นำอาหารไปให้ลั่วเยวี่ยอิงถูกทำให้นอนหลับไป”

“แต่เมื่อนางฟื้นขึ้นมา ลั่วเยวี่ยอิงก็มิได้หนีไปจึงมิได้แจ้งให้ใครทราบเจ้าค่ะ”

“แล้วแม่บ้านเติ้งก็ไปสอบถามทหารรักษาการณ์ จึงทราบว่าพวกเขานอนหลับไปโดยมิรู้ตัวถึงสองครั้ง แต่ทั้งสองครั้งเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา ลั่วเยวี่ยอิงก็ยังอยู่”

เมื่อได้ฟังดังนั้น สีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป

“เรื่องใหญ่เช่นนี้ กลับไม่มีผู้ใดรายงาน”