ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1107

“คิดว่าคงเป็นเพราะท่านอาจารย์นักพรตเพิ่งมาถึงเมืองหลวง ยังมิได้มีโอกาสสืบเสาะหาชื่อเสียงของข้าในเมืองหลวง หากข้าเป็นเพียงผู้หลอกลวงต้มตุ๋น คงมีผู้คนตำหนิติเตียนข้าไปนานแล้ว”

เมื่ออาจารย์นักพรตเสวียนซานได้ฟังดังนั้นก็ขมวดคิ้ว

ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดเสียแล้ว

เมื่อมองดูฉู่ลั่วที่วางตัวอย่างสง่าผ่าเผยและแสดงท่าทีมั่นใจเช่นนี้ ก็รู้ว่าย่อมมีฝีมือที่แท้จริง มิใช่เพียงคนหลอกลวงพูดจาโอ้อวด

ครู่หนึ่งก็รู้สึกเสียใจที่มิได้สืบเสาะหาชื่อเสียงของฉู่ลั่วเสียก่อน

“ที่แท้ข้าเข้าใจผิดไป ขออภัยต่อท่านเซียนฉู่ด้วย”

“แต่ข้าเห็นว่าท่านเซียนฉู่มีฝีมือที่แท้จริง มิทราบว่าเรียนวิชาจากสำนักใด? เหตุใดจึงต้องใช้ชื่อของศิษย์เสวียนซานด้วยหรือ?”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง แล้วกล่าวว่า “ไร้สำนักไร้พรรค”

อาจารย์นักพรตเสวียนซานขมวดคิ้วแน่นด้วยความตกตะลึง แล้วกล่าวอย่างเสียดายว่า “ไร้สำนักไร้พรรค นั่นหมายความว่าเรียนวิชาลับใช่หรือไม่? ท่านเซียนฉู่ควรเข้ามาเป็นศิษย์ในสำนักเสวียนซาน วันนี้ได้พบกันโดยบังเอิญ ข้าปรารถนาจะรับท่านเป็นศิษย์เอก!”

ผู้คนโดยรอบต่างตกตะลึง เมื่อครู่ยังหาเรื่อง บัดนี้กลับจะรับฉู่ลั่วเป็นศิษย์แล้วน่ะหรือ?

แต่ลั่วชิงยวนกลับมิได้ตอบรับ เพียงแค่ยิ้มพลางกล่าวว่า “ขอบพระคุณในน้ำใจของท่านอาจารย์นักพรต แต่ข้าคุ้นเคยกับการเป็นอิสระ กฎระเบียบของเสวียนซานนั้นมีมากมาย มิตรงจริตของข้านัก”

อาจารย์นักพรตเสวียนซานยิ่งตกตะลึง โดยปกติแล้วผู้คนต่างแย่งกันมาเป็นศิษย์ของเขา แต่ครั้งนี้เขากลับต้องการรับศิษย์เอง ทว่าก็ถูกปฏิเสธ!

อดรู้สึกมิได้ว่าชายหนุ่มคนนี้เย่อหยิ่งเกินไป!

เขาจึงยิ้มเย้ยหยัน “ในฐานะเด็กกลับเย่อหยิ่งเช่นนี้ เรียนวิชาลับมากเกินไป อาจกลายเป็นวิชามารชั่วร้ายได้”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างสุภาพ “ข้าปรารถนาจะเข้าเป็นศิษย์ แต่ข้าเกรงว่าท่านอาจารย์นักพรตจะรับข้ามิได้”

อาจารย์นักพรตเสวียนซานราวกับได้ยินเรื่องตลก “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า… ท่านลองบอกมาสิว่าเหตุใดจึงรับมิได้?”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง ดวงตาฉายแววลึกล้ำ ก่อนจะนำเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมา มองเพียงมิกี่ครั้งก็เห็นอดีตและอนาคตของอาจารย์นักพรตเสวียนซานจากคันฉ่องสุริยันจันทรา

“ท่านอาจารย์นักพรตเข้ามาในสำนักเสวียนซานเมื่ออายุสิบห้าปี อายุยี่สิบปีขึ้นเป็นอาจารย์ อายุยี่สิบสองปีฝ่าฝืนกฎระเบียบของสำนักด้วยการแต่งงาน อายุยี่สิบห้าปีสูญเสียภรรยาและบุตร…”

สีหน้าของอาจารย์นักพรตซีดเผือด

พลันมองนางด้วยความตกตะลึง

ลั่วชิงยวนยังจะพูดต่อไป แต่ท่านอาจารย์ก็รีบห้ามไว้ “พอแล้ว!”