ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1130

ทุกคนต่างหน้าซีด

“ท่านพ่อ ท่านบาดเจ็บสาหัส อย่าเพิ่งร้อนใจ ค่อย ๆ พูดเถิดเจ้าค่ะ” ซ่งเชียนฉู่ร้อนใจ

พ่อของซ่งเชียนฉู่พยายามพยุงตัวนั่ง แล้วจับมือซ่งเชียนฉู่ “เชียนฉู่ เจ้ามิน่ากลับมาเลย”

“พวกเจ้ารีบไปเถิด หากมิไปตอนนี้จะมิทันแล้ว!”

ซ่งอวี่ร้อนรน และผลักซ่งเชียนฉู่ “ไปเถิด มิต้องสนใจพ่อ รีบลงเขาไป ออกไปจากซีหลิงเสีย!”

“ท่านพ่อ ข้าจะทิ้งท่านไปได้อย่างไร หากจะลงเขาก็ต้องลงไปด้วยกัน!”

เฉินเซี่ยวหานเข้ามาแบกซ่งอวี่ขึ้นหลัง “ขอรับท่านลุง พวกเราจะทิ้งท่านได้อย่างไร จะไปก็ต้องไปด้วยกัน”

ลั่วชิงยวนเห็นซ่งอวี่ร้อนรนเช่นนั้น ก็เดาว่าเขาน่าจะรู้อะไรบางอย่าง

แต่ไม่มีเวลาถาม พวกเขาจึงตัดสินใจลงเขาก่อน

เพราะท่าทางของซ่งอวี่แสดงว่าบนเขามีอันตราย

ทุกคนระแวดระวัง เดินกลับทางเดิมแล้วลงเขาไป

ภูเขาลูกนี้สูงชัน ทางขึ้นลงมีเพียงทางเดียว

กลางคืนน้ำค้างลงหนัก การเดินทางจึงล่าช้าเพราะต้องระวังลื่นตกจากบันไดหิน

แต่เมื่อเดินมาถึงกลางเขาก็มีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินโฉบลงมา ทำให้ทุกคนตกใจ

“อาเสิน...”

แล้วก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างล่าง

ทุกคนหยุดเดิน

มินานก็เห็นหล่างมู่วิ่งขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ

“พี่หญิง ทั่วซีหลิงมีผู้ลี้ภัยมากมาย กำลังแย่งชิงอาหารกัน มีโจรมากมายบุกเข้ามาในซีหลิง ข้าเพิ่งเห็นพวกมัน พวกมันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ขอรับ!”

ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกมา ซ่งอวี่ร้อนใจที่สุด “ลงเขาตอนนี้ยังทันหรือไม่? เร็วเข้า!”

ทุกคนรีบเร่งฝีเท้าลงจากเขา

แต่เดินไปได้มิไกลก็เห็นแสงไฟมากมายข้างล่าง

เป็นแสงจากคบเพลิง

หนาแน่น นับมิถ้วน

มีคนจำนวนมากมาแล้ว

“มิทันแล้ว ไป ขึ้นเขา!” ลั่วชิงยวนรีบให้ทุกคนหันกลับวิ่งขึ้นเขา