ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1129

มีร่องรอยบางสิ่งที่ถูกลากไปบนพื้น

นางเดินตามรอยนั้นไป

ในป่าตรงจุดที่พุ่มไม้หนาทึบที่สุด ลั่วชิงยวนเห็นคนนอนอยู่บนพื้น

นางรีบวิ่งเข้าไปดู ชายคนนั้นมีรอยไหม้ทั่วร่าง เสื้อผ้าไหม้เกรียมจนมองมิออกว่าเป็นใคร

มีเสียงเหมือนสัตว์กำลังเลื้อยคลานดังมาจากด้านข้าง

ลั่วชิงยวนมองไปตามเสียง

ในความมืดมีงูเลื้อยเข้าไปในพุ่มไม้ มีรอยไหม้ทั่วตัวจนเผยให้เห็นเนื้อหนังพุพอง น่าสยดสยอง

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

“ฉู่จิ้ง!”

แต่เขามิตอบ เลื้อยหายไปในพุ่มไม้

เป็นแผลไฟไหม้ทั้งตัว

ไฟที่ไหม้สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยคือเพลิงประกายแก้ว

เมื่อติดไฟแล้วจะดับมิได้ เป็นไฟที่ร้อนแรงที่สุด ผู้ขับไล่สิ่งชั่วร้ายหลายคนใช้ไฟนี้ปราบสิ่งชั่วร้ายและภูตผีปีศาจ

ฉู่จิ้งเข้าไปช่วยคนโดยยอมเสี่ยงชีวิตตัวเอง

คงบาดเจ็บหนักและสูญเสียพลังไปมากแน่นอน

ลั่วชิงยวนนั่งลงตรวจชีพจรให้ชายคนนั้น ปรากฏว่ายังมีชีวิตอยู่

นางรีบร้องเรียก “เชียนฉู่!”

เมื่อได้ยินเสียงนาง เซียวชูก็หน้าซีด รีบวิ่งเข้าไปในป่าเพราะกลัวว่าพระชายาจะเป็นอันตราย

ซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานก็รีบตามมา

เมื่อเห็นคนนอนอยู่ที่พื้น ซ่งเชียนฉู่ก็โผเข้าไปหา “ท่านพ่อ!”

ลั่วชิงยวนตกใจ เขาเป็นพ่อของซ่งเชียนฉู่จริง ๆ

ฉู่จิ้งช่วยพ่อของนางออกมา

“เหตุใดท่านลุงจึงมาอยู่ที่นี่ได้” เฉินเซี่ยวหานตกตะลึง รีบเข้าไปแบกเขาไว้บนหลัง

“พวกเราหาที่รักษาท่านลุงก่อนเถิด”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า “ไปทางนี้”