ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1128

ดวงตาของลั่วชิงยวนก็แดงก่ำเช่นกัน นางนั่งลงกอดซ่งเชียนฉู่

“เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”

“เจ้ามิอาจช่วยทุกคนได้หรอก”

แม้จะนำยามาให้แล้ว แต่ก็มีหลายคนที่รอมิไหวทำให้ต้องเห็นพวกเขาสิ้นใจ ความรู้สึกไร้พลังนี้ช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก

ซ่งเชียนฉู่เสียใจมาก นางพูดด้วยเสียงสะอื้น

“หากข้ามาเร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้อีกนิด พวกนางก็คงมิตาย”

ลั่วชิงยวนกอดปลอบ “เจ้ามาเร็วมากแล้ว หากเจ้ามิได้แวะดูที่นี่ เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้คงไม่มีใครรอดแล้ว”

“เจ้าช่วยคนไว้มากมายแล้ว”

แม้จะเสียใจ แต่ซ่งเชียนฉู่ก็เรียกกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

ทั้งสองกลับไปโรงหมอแล้วต้มยาต่อ จากนั้นก็นำไปแจกจ่ายให้คนไข้ที่เหลือ

แจกยาเสร็จก็มืดค่ำพอดี

ซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานเหนื่อยล้า และพิงกำแพงหลับไป

ลั่วชิงยวนนั่งสมาธิบนหลังคา เซียวชูยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มิกล้าห่างออกไปแม้แต่นิ้วเดียว

รุ่งเช้าซ่งเชียนฉู่กับลั่วชิงยวนไปดูในเมือง หลายคนอาการดีขึ้นมาก

ทั้งสี่คนจึงช่วยกันขุดหลุมและเผาศพ

เผาทำลายข้าวของที่เกี่ยวข้องกับโรคระบาด

หลังจากจัดการทุกอย่างก็เสียเวลาในเมืองนี้ไปสองวัน

ทั้งสี่คนรีบออกเดินทางไปซีหลิง

ลั่วชิงยวนถาม “เซียวชู คนของเราถึงที่ใดกันแล้ว?”

เซียวชูตอบ “ใกล้ถึงซีหลิงแล้วขอรับ ข้าให้พวกเขาวางกำลังตามแผน เมื่อถึงซีหลิงจะซุ่มโจมตีทันทีขอรับ”

“ดี”

ซีหลิงกว้างใหญ่ ก่อนเดินทางมา ลั่วชิงยวนได้วาดแผนที่การรบไว้แล้ว

จุดสำคัญที่สุดคือ เขตชายแดน

ลั่วชิงยวนกับพรรคพวกเดินทางสามวันสามคืน ในที่สุดก็มาถึงซีหลิงในตอนเย็น

ยิ่งใกล้ถึงจุดหมาย ลั่วชิงยวนกับซ่งเชียนฉู่ก็ยิ่งรู้สึกมิสบายใจ

ต่างก็เร่งฝีเท้าม้าโดยมิรู้ตัว

เฉินเซี่ยวหานกอดนางไว้แน่น “ไฟแรงมาก เจ้าเข้าไปมิได้!”

ไฟลุกไหม้อย่างรุนแรง ควบคุมมิได้ หากเข้าไปตอนนี้ก็มีแต่ตายเท่านั้น

“แต่ท่านพ่อของข้ายังอยู่ข้างใน...” ซ่งเชียนฉู่ร้องไห้

สุดท้ายก็นั่งทรุดลงกับพื้น

ลั่วชิงยวนมองกองเพลิงด้วยความรู้สึกหนักใจ มิรู้จะทำเช่นไร หรือว่าจะหนีภัยพิบัติครั้งนี้มิพ้น

ขณะที่กำลังคิด ลั่วชิงยวนก็เห็นร่องรอยข้างพุ่มหญ้า

นางเดินเข้าไปดู

ปรากฏว่าเป็นเลือด!

“พระชายา!” เซียวชูรีบตามมา

ลั่วชิงยวนได้กลิ่นแปลก ๆ จึงสั่งเซียวชู “ดูแลซ่งเชียนฉู่ ข้าจะไปดู แล้วจะกลับมา”

“พระชายา มืดแล้ว ในป่าอันตรายขอรับ!” เซียวชูเป็นห่วง

“ยิ่งมืดยิ่งปลอดภัย” ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปในป่าโดยมิลังเล