ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1128

ดวงตาของลั่วชิงยวนก็แดงก่ำเช่นกัน นางนั่งลงกอดซ่งเชียนฉู่

“เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”

“เจ้ามิอาจช่วยทุกคนได้หรอก”

แม้จะนำยามาให้แล้ว แต่ก็มีหลายคนที่รอมิไหวทำให้ต้องเห็นพวกเขาสิ้นใจ ความรู้สึกไร้พลังนี้ช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก

ซ่งเชียนฉู่เสียใจมาก นางพูดด้วยเสียงสะอื้น

“หากข้ามาเร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้อีกนิด พวกนางก็คงมิตาย”

ลั่วชิงยวนกอดปลอบ “เจ้ามาเร็วมากแล้ว หากเจ้ามิได้แวะดูที่นี่ เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้คงไม่มีใครรอดแล้ว”

“เจ้าช่วยคนไว้มากมายแล้ว”

แม้จะเสียใจ แต่ซ่งเชียนฉู่ก็เรียกกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

ทั้งสองกลับไปโรงหมอแล้วต้มยาต่อ จากนั้นก็นำไปแจกจ่ายให้คนไข้ที่เหลือ

แจกยาเสร็จก็มืดค่ำพอดี

ซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานเหนื่อยล้า และพิงกำแพงหลับไป

ลั่วชิงยวนนั่งสมาธิบนหลังคา เซียวชูยืนเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มิกล้าห่างออกไปแม้แต่นิ้วเดียว

รุ่งเช้าซ่งเชียนฉู่กับลั่วชิงยวนไปดูในเมือง หลายคนอาการดีขึ้นมาก

ทั้งสี่คนจึงช่วยกันขุดหลุมและเผาศพ

เผาทำลายข้าวของที่เกี่ยวข้องกับโรคระบาด

หลังจากจัดการทุกอย่างก็เสียเวลาในเมืองนี้ไปสองวัน

ทั้งสี่คนรีบออกเดินทางไปซีหลิง

ลั่วชิงยวนถาม “เซียวชู คนของเราถึงที่ใดกันแล้ว?”

เซียวชูตอบ “ใกล้ถึงซีหลิงแล้วขอรับ ข้าให้พวกเขาวางกำลังตามแผน เมื่อถึงซีหลิงจะซุ่มโจมตีทันทีขอรับ”

“ดี”

ซีหลิงกว้างใหญ่ ก่อนเดินทางมา ลั่วชิงยวนได้วาดแผนที่การรบไว้แล้ว

จุดสำคัญที่สุดคือ เขตชายแดน

ลั่วชิงยวนกับพรรคพวกเดินทางสามวันสามคืน ในที่สุดก็มาถึงซีหลิงในตอนเย็น

ยิ่งใกล้ถึงจุดหมาย ลั่วชิงยวนกับซ่งเชียนฉู่ก็ยิ่งรู้สึกมิสบายใจ

ต่างก็เร่งฝีเท้าม้าโดยมิรู้ตัว