ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1127

ในคืนวันที่สาม ขณะเดินทางผ่านเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งก็พบว่าชาวเมืองต่างสวมผ้าปิดหน้า เสียงไอดังระงม มีคนนอนอยู่ตามมุมต่าง ๆ

ลั่วชิงยวนเห็นแล้วก็รู้ทันทีว่าน่าจะมีโรคระบาด

จึงสั่งเซียวชู “ส่งคำสั่งลงไป ให้กองทัพถอยไปสามลี้ อ้อมไปทางอื่น หากพบเมืองลักษณะเดียวกันให้ถอยอีก ห้ามผ่านเด็ดขาด”

เซียวชูรับคำ “ขอรับ!”

กองทัพจึงถอยทัพ อ้อมไปทางอื่นมุ่งหน้าสู่ซีหลิง

เซียวชูสั่งการแล้วก็กลับมา “พระชายา แล้วท่านเล่าขอรับ?”

“ข้าจะเข้าไปดู” ลั่วชิงยวนลงจากม้า

“ระวังด้วยนะขอรับ” เซียวชูรีบลงจากม้าตามลั่วชิงยวนเข้าเมือง

เสียงไอจากรอบด้านทำให้เมืองนี้ดูหดหู่ เซียวชูยกมือปิดปากปิดจมูก

ลั่วชิงยวนเดินสำรวจ ดูแล้วก็เป็นโรคระบาดจริง ๆ

“ชิงยวน!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากมิไกล

ลั่วชิงยวนหันไปมองจึงเห็นซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหาน

ซ่งเชียนฉู่ส่งชามยาให้เฉินเซี่ยวหาน แล้ววิ่งเข้ามาหา

ลั่วชิงยวนตกใจ “เชียนฉู่ เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่?”

ซ่งเชียนฉู่มองชาวบ้านที่นอนอยู่ แล้วกล่าวว่า “พวกเราเดินทางผ่านมา พบว่าที่นี่มีโรคระบาด มีคนตายไปมากแล้ว หากมิควบคุมจะลุกลามไปทั่ว”

“จึงหยุดพัก ทำให้เสียเวลาไปบ้าง มิคิดว่าท่านจะตามมาทัน”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า แล้วถามว่า “ดูเหมือนคนที่มีชีวิตอยู่ อาการจะทรงตัวแล้ว”

“ใช่ โชคดีที่ตำรับยาที่คิดค้นวันนี้ได้ผล คนที่มีอาการมิหนัก อาการดีขึ้นมากแล้ว”

“แต่อีกสองวัน ต้องรอให้มีคนหายดีก่อน ข้าจึงจะไปได้”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ได้ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

ซ่งเชียนฉู่เล่าว่าสถานการณ์ในเมืองนี้ร้ายแรงมาก โรคระบาดรุนแรง หลายคนตายก่อนจะได้รับการรักษา

คนช่วยงานจึงมิพอ ซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหานมิได้หลับมิได้นอนมาหลายวันแล้ว

ในโรงหมอมีหม้อดินเรียงราย เพราะกำลังมีการต้มยา ลั่วชิงยวนจึงให้เซียวชูคอยดูไฟให้

ลั่วชิงยวนรินยาที่ต้มเสร็จแล้วใส่ถัง ทั้งสามคนช่วยกันยกถังยาและชามสะอาดไปแจกจ่ายยาตามบ้านเรือนต่าง ๆ

ทั้งสามคนแยกย้ายกันไปแจกยา

ทุกคนต่างเร่งรีบ

ทว่าหลายครั้งที่ลั่วชิงยวนเพิ่งจะยื่นชามยาให้ คนไข้ก็สิ้นใจตายไปเสียแล้ว

ตายต่อหน้าต่อตา

ในที่สุดก็แจกจ่ายยาจนหมดทั้งถนน

ยาในถังก็หมดลง

เฉินเซี่ยวหานรีบกล่าว “ข้าจะกลับไปดูว่ายาต้มเสร็จหรือยัง”

กล่าวจบก็ยกถังวิ่งกลับไป

ลั่วชิงยวนกับซ่งเชียนฉู่เดินกลับ ซ่งเชียนฉู่กล่าวว่า “ข้าสัญญากับอาเคอว่าจะรักษาแม่ของนาง...”

แต่พูดได้แค่นั้น ซ่งเชียนฉู่ก็ชะงัก

มองร่างไร้ลมหายใจของอาเคอที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น

นางน้ำตาไหลอาบแก้ม ทรุดตัวลงกับพื้น “ข้าช่วยอาเคอมิได้ด้วยซ้ำ”