ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1171

“พระชายาเป็นอะไรไปเจ้าคะ?”

หัวใจของลั่วชิงยวนพลันเต้นระรัวด้วยความตระหนก รีบตรวจชีพจรตัวเองอีกครั้ง

นาง...

ตั้งครรภ์แล้ว

ข่าวนี้ควรเป็นที่น่ายินดี

ทว่าในยามนี้กลับทำให้ลั่วชิงยวนร้อนรุ่มใจนัก

เหตุใดจึงต้องเป็นเวลานี้

ร่างกายของนางบาดเจ็บสาหัส อ่อนแอเสียจนมิอาจใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ได้

“พระชายา?”

ลั่วชิงยวนฝืนยิ้ม ใบหน้าซีดเซียว “มิเป็นอะไร เจ้าออกไปเถิด”

“ข้าขอพักสักครู่”

ลั่วชิงยวนเช็ดคราบเลือด แล้วล้มตัวลงนอน

จือเฉาจัดแจงที่นอนและห่มผ้าให้นาง “หากพระชายาต้องการสิ่งใด เรียกบ่าวได้เลยนะเจ้าคะ”

จือเฉากล่าวจบก็ถอยออกจากห้อง แต่ในใจยังคงกังวลมิหาย

ลั่วชิงยวนนอนบนเตียง อย่างไรก็มิอาจข่มตาหลับลงได้

นางมิรู้ว่าควรทำเช่นไร การเกิดขึ้นของชีวิตน้อย ๆ นี้ช่างมิถูกเวลาเอาเสียเลย

แล้วก็มิรู้ว่าควรบอกข่าวนี้แก่ฟู่เฉินหวนหรือไม่

ฟู่จิ่งหานสิ้นชีพแล้ว ก้าวต่อไปฟู่อวิ๋นโจวก็คงหมายมั่นจะขึ้นครองราชย์ หากเขาได้เป็นจักรพรรดิแล้ว นางมิอาจคาดเดาได้ว่าเขาจะทำสิ่งใด

เข็มทิศอาณัติสวรรค์ก็มิอาจทำนายได้

ดูท่าทุกสิ่งล้วนเป็นลิขิตสวรรค์

บัดนี้ฟู่เฉินหวนมีภาระมากมาย นางจึงเลือกที่จะมิบอกเขา เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนจิตใจ

เพียงแต่ร่างกายของนางในยามนี้ คงทำได้เพียงพักฟื้นในตำหนักเท่านั้น

รุ่งเช้าวันต่อมา นางจึงไปยังร้านโอสถเพื่อนำสมุนไพรมาปรุงยา ทั้งเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บและบำรุงครรภ์

ในเมื่อชีวิตน้อย ๆ นี้ได้มาเกิดแล้ว นางก็ต้องดูแลให้เขาคลอดออกมาอย่างปลอดภัย

เมื่อเห็นเงาดำทะมึนปรากฏบนพื้น ลั่วชิงยวนก็แทบหยุดหายใจ

นางรีบหลบไปยังข้างฝา มิทันได้สวมรองเท้า

ครั้นเงาร่างนั้นก้าวเข้ามาในห้อง ลั่วชิงยวนก็พุ่งเข้าใส่พร้อมกริชในมือ

ทว่าอีกฝ่ายกลับว่องไว หลบคมกริชได้อย่างเฉียดฉิว ก่อนจะคว้าข้อมือนางไว้แน่น แล้วบิดอย่างแรงจนนางต้องปล่อยกริชหลุดมือเพราะความเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนมองผู้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง “เฉินชี! เจ้าช่างบังอาจนัก กล้าบุกเข้ามาในตำหนักอ๋องยามวิกาล!”

ท่ามกลางความมืด เฉินชีแสยะยิ้มเย็นชา “ตำหนักอ๋องแล้วเช่นไร ทั่วทั้งใต้หล้านี้ ไม่มีที่ใดที่ข้า เฉินชี ไปมิได้”

“สิ่งใดที่ข้า เฉินชี ปรารถนา ก็ไม่มีสิ่งใดที่ข้ามิอาจได้มาครอบครอง”

“รวมถึงตัวเจ้าด้วย”

เฉินชีจับแขนนางไว้แน่น แล้วลากนางออกไปจากห้อง

ลั่วชิงยวนร้องตะโกนด้วยความร้อนใจ “มีผู้ใดอยู่บ้าง! ช่วยด้วย!”

ทว่าเสียงลมหนาวพัดแรงกลบเสียงร้องของนางจนหมดสิ้น ไม่มีผู้ใดได้ยิน

เฉินชีปิดปากนาง ก่อนจะพุ่งตัวทะยานออกไปด้วยวิชาตัวเบา