ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1184

ในยามที่สติเลือนราง ลั่วชิงยวนเห็นเงาร่างหนึ่งทรุดกายลงอุ้มนางขึ้น

“ฟู่เฉินหวน… ในที่สุดท่านก็ยอมมาพบหม่อมฉัน...”

ทว่าเสียงที่ดังขึ้นในวินาทีต่อมากลับทำให้นางรู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง

“ข้าเอง ฟู่จิ่งหลี!”

ฟู่จิ่งหลีมีสีหน้าเคร่งเครียด รีบอุ้มลั่วชิงยวนขึ้นรถม้า

ลั่วชิงยวนที่นอนอยู่บนรถม้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ท่านมาทำอะไรที่นี่”

“หากข้ามิมา เจ้าคงแข็งตายอยู่หน้าประตูตำหนักแล้ว” ฟู่จิ่งหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

แล้วสั่งสารถี “เข้าวัง เร็วเข้า!”

ลั่วชิงยวนดิ้นรนจะลงจากรถม้า “เรื่องของหม่อมฉัน ท่านอย่ามายุ่ง! หม่อมฉันมิเชื่อว่าเขาจะทนดูหม่อมฉันแข็งตายอยู่หน้าประตูตำหนักได้!”

“หม่อมฉันเพียงต้องการคำอธิบาย!”

ฟู่จิ่งหลีดึงนางกลับมา

“ในเมื่อเขาตัดสินใจหย่ากับเจ้าแล้วก็จะมิเหลียวแล เขามักจะเด็ดขาดเช่นนี้มาโดยตลอด เจ้าจะดิ้นรนไปเพื่ออะไร”

“ใช้ชีวิตอยู่ในวังมิดีหรือ”

ฟู่จิ่งหลีก็รู้สึกอึดอัดใจ

ลั่วชิงยวนรู้สึกหนักใจ นางมิรู้ว่าควรทำเช่นไรแล้ว

แต่นางรู้ว่าฟู่เฉินหวนมิใช่คนเช่นนั้น

เพียงแต่นางมิรู้ว่าจะทำอย่างไร เขาจึงจะเปลี่ยนใจ

รถม้าแล่นเข้าวัง

ลั่วชิงยวนถูกพากลับไปที่ตำหนักของจักรพรรดิสูงสุด

นางนอนอยู่บนเตียง จักรพรรดิสูงสุดฝ่าหิมะมาเยี่ยมนาง เขาถือไม้เท้ามองนางด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เจ้าช่าง... น่าสงสาร”

“ช่วงนี้อยู่เฉย ๆ ไปก่อน รักษาตัวให้หายดี”

“หมอหลวงมู่แก่ชรามากแล้ว เพราะดูแลข้าจึงมีผมขาวมากมาย ตอนนี้ยังต้องมาเป็นห่วงเจ้าอีก เจ้าจะปล่อยให้เขาได้พักผ่อนบ้างมิได้หรือ?”

ลั่วชิงยวนมิอยากพูด ได้แต่หันหลังให้

น้ำตาไหลอาบแก้ม

“โอ้ มิชอบฟังข้าบ่นสินะ?”

จักรพรรดิสูงสุดนั่งลงข้างเตียงพลางบ่น

“เจ้ามิชอบฟัง แต่ข้าก็จะพูด”