ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1185

“องค์หญิง กระหม่อมชื่อจินเจา เชี่ยวชาญทั้งหมากรุก การขว้างลูกดอก การขี่ม้าและการยิงธนู หากองค์หญิงอยากจะออกไปเล่นสนุก กระหม่อมก็สามารถร่วมเล่นด้วยได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ชายหนุ่มทั้งสามมีบุคลิกลักษณะแตกต่างกัน แต่ล้วนมีรูปโฉมหล่อเหลายิ่งนัก

หลี่ว์โม่มีท่าทางสุภาพอ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่น มีกลิ่นอายของผู้แก่เรียน

หลีฉีมีท่าทางรักอิสรเสรี ใบหน้าค่อนข้างเย็นชา แต่ดูแล้วก็รู้ว่ามีวรยุทธ์สูงส่ง

ส่วนจินเจาเป็นชายหนุ่มที่ดูหยิ่งทะนง มิยึดติดในกฎเกณฑ์

ลั่วชิงยวนพิจารณาดู แล้วเอ่ยด้วยความตกใจ “องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงพาพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”

ที่นี่คือวังหลวง หากมิใช่ขุนนาง คนภายนอกย่อมมิอาจเข้ามาได้

ยิ่งเป็นการปรากฏตัวในห้องของนางด้วย

หากมิได้รับอนุญาตจากจักรพรรดิสูงสุด ชายหนุ่มทั้งสามย่อมไม่มีทางที่จะทำเช่นนี้ได้

“องค์หญิงทรงคาดเดาถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงส่งพวกเรามาปรนนิบัติองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

“เพียงแต่องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงกำชับว่า ให้พวกเราแต่งกายเป็นองครักษ์เวลาเข้าออกวังพ่ะย่ะค่ะ”

“ต่อไปพวกเราจะเป็นทหารองครักษ์ส่วนตัวขององค์หญิงเองพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วชิงยวนตกใจ รีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ ไม่ ไม่ ข้ามิต้องการ พวกเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!”

หลี่ว์โม่ยกยิ้ม “องค์หญิง โปรดอย่าได้ทำให้กระหม่อมลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงกำชับว่าให้ติดตามองค์หญิงไปทุกหนทุกแห่ง”

“หรือว่าองค์หญิงทรงมิพอใจพวกเราทั้งสามพ่ะย่ะค่ะ?”

ลั่วชิงยวนปวดหัว

นางรีบไปเปลี่ยนชุด แล้ววิ่งออกจากห้อง ตรงไปยังห้องของจักรพรรดิสูงสุด

เมื่อไปถึง จักรพรรดิสูงสุดกำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่ตรงหน้าต่างเพียงลำพังพลางครุ่นคิดอย่างหนัก

“องค์จักรพรรดิสูงสุด ท่านทรงหาคนทั้งสามมาจากที่ใดเพคะ?”

จักรพรรดิสูงสุดเงยหน้าขึ้นมอง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นอย่างไรบ้าง? สายตาของข้ามิเลวใช่หรือไม่!”

ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปนั่ง “ตอนที่ท่านเป็นจักรพรรดิ ท่านก็เหลวไหลเช่นนี้หรือเพคะ?”

จักรพรรดิสูงสุดแสร้งทำเป็นโกรธ ตบโต๊ะเสียงดัง “เจ้าพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไร!”

“ข้าตั้งใจหาคนทั้งสามมาให้เจ้า หน้าตาก็คล้ายกับฟู่เฉินหวนอยู่บ้าง ใช่หรือไม่?”

“หากเจ้ามิชอบก็มิเป็นอะไร ข้าจะให้คนไปหาใหม่! ต้องหาคนที่ถูกใจเจ้าให้ได้!”

ลั่วชิงยวนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “หม่อมฉันมิต้องการเพคะ!”

“มีพ่อคนใดเป็นเช่นท่านบ้าง”

จักรพรรดิสูงสุดกลับพูดอย่างจริงจัง “คำพูดที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อวาน เจ้ามิได้ฟังแม้แต่คำเดียวเลยหรือไร?”

เหยียนหน่ายซินกราบทูล “เสด็จพ่อ เรื่องนี้ลูกต้องมากราบทูลท่านเพคะ”

“เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับไทเฮา”

จักรพรรดิสูงสุดตกใจเล็กน้อย

“เรื่องอันใด?”

เหยียนหน่ายซินกราบทูล “เมื่อคืนไทเฮาทรงส่งคนมาบอกให้ลูกไปพบที่พระตำหนักโช่วสี่”

จักรพรรดิสูงสุดหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววสงสัย

“ไทเฮาเรียกเจ้าไปทำอะไร?”

เหยียนหน่ายซินกราบทูล “ไทเฮาทรงต้องการให้ลูกช่วยฟื้นฟูตระกูลเหยียนเพคะ”

“เรื่องนี้มิใช่เรื่องเล็กน้อย ลูกคิดแล้วคิดอีกจึงคิดว่ามากราบทูลเสด็จพ่อน่าจะดีกว่า”

“เพราะเรื่องนี้ ลูกตัดสินใจเองมิได้เพคะ”

ลั่วชิงยวนก็ตกใจเช่นกัน

ไทเฮายังมิยอมแพ้

ยังคิดจะฟื้นฟูตระกูลเหยียนอีกหรือ?