ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1186

แต่การกระทำของเหยียนหน่ายซินครั้งนี้นับว่าชาญฉลาด นางตรงมาแจ้งให้จักรพรรดิสูงสุดทราบเอง

มิต้องพูดถึงว่า เหยียนหน่ายซินมิได้ต้องการให้ตระกูลเหยียนฟื้นคืนกลับมา ต่อให้นางต้องการก็ต้องคิดถึงตัวเอง อย่าให้ตำแหน่งฮองเฮาที่เพิ่งได้มาต้องหลุดมือไป

“ตัวข้าทราบแล้ว เจ้ากลับไปเถิด”

จักรพรรดิสูงสุดกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หลังจากเหยียนหน่ายซินจากไป จักรพรรดิสูงสุดก็มีรับสั่ง “ไปเชิญอ๋องผู้สำเร็จราชการเข้าวัง ข้าต้องการพบเขา”

ลั่วชิงยวนมิรู้ว่าจักรพรรดิสูงสุดจะทำอะไร แต่ก็เห็นแววตาแห่งความเหี้ยมโหดซ่อนเร้นอยู่

เมื่อฟู่เฉินหวนมาถึง ลั่วชิงยวนก็ออกจากห้องไปรออยู่ที่ลานตำหนัก

หิมะโปรยปรายจากท้องฟ้า ทันใดนั้น หลี่ว์โม่ที่กำลังกางร่มก็มายืนอยู่ข้างหลังนาง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “องค์หญิง โปรดรักษาสุขภาพด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วชิงยวนหันไปมองเขา

มิรู้ว่าจักรพรรดิสูงสุดทรงหาคนพวกนี้มาจากที่ใด ดูท่าว่าจะติดตามนางจริง ๆ

“พวกเจ้ามิต้องตามข้ามาหรอก ข้าจะกราบทูลองค์จักรพรรดิสูงสุดเอง ดูแล้วพวกเจ้าก็มิใช่คนธรรมดา หากออกไปแล้วย่อมมีหนทางของตัวเอง”

“วันนี้ก็เก็บของออกจากวังกันเถิด”

แต่หลี่ว์โม่กลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อได้ถวายตัวแล้วก็จะติดตามไปชั่วชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

“หากองค์หญิงมิต้องการพวกกระหม่อม พวกกระหม่อมก็มีแต่ต้องตายพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่ว์โม่ยิ้มและกล่าวอย่างใจเย็น

แต่คำพูดนี้กลับทำให้ลั่วชิงยวนตกใจ “มิต้องถึงเพียงนั้นหรอก!”

ในตอนนั้นเอง ฟู่เฉินหวนเดินออกมาจากห้องมามองพวกเขาด้วยสายตาเรียบเฉย

ลั่วชิงยวนรีบร้องเรียก “ฟู่เฉินหวน!”

แต่ฟู่เฉินหวนกลับมิได้หยุด เพียงแค่เดินจากไปอย่างเย็นชา

ลั่วชิงยวนได้แต่หยุดฝีเท้า

“องค์หญิง ข้างนอกหนาวเกินไป เข้าห้องเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่ว์โม่เตือนด้วยความอ่อนโยน

ลั่วชิงยวนจึงหันหลังเดินเข้าห้องด้วยความรู้สึกหนักใจ

“มา มา มาเล่นหมากรุกกับข้า” จักรพรรดิสูงสุดวางตัวหมากรุกลงบนกระดานแล้วเรียกนาง