ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1187

ไทเฮาหรี่ตาลง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถึงตอนนี้แล้วข้าจะทำสิ่งใดได้อีก ก็คงมีเพียงแต่หาทางออกให้กับชาติภพหน้าเท่านั้น”

“เหยียนหน่ายซินมารายงานข้าอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ ข้ายังหวังสิ่งใดได้อีก”

น้ำเสียงของไทเฮาแฝงไปด้วยความสิ้นหวัง

ฟู่เฉินหวนครุ่นคิด แล้วตอบว่า “ก็ได้”

“มอบของให้กระหม่อม แล้วกระหม่อมจะให้ลั่วชิงยวนมาพบท่าน”

ไทเฮาพยุงร่างตัวเองลงจากเตียงแล้วเดินไปยังมุมห้องเพื่อเปิดห้องลับ

ฟู่เฉินหวนก้าวตามเข้าไป คบเพลิงในห้องลับถูกจุดขึ้น และส่องสว่างไปทั่ว

ภายในห้องลับมีทรัพย์สมบัติมากมาย

ไทเฮากล่าว “สิ่งเหล่านี้ เจ้าเอาไปได้ทั้งหมด”

“อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่มีบุญได้ใช้แล้ว”

ไทเฮาพาฟู่เฉินหวนไปยังมุมห้องแล้วเปิดหีบใบใหญ่ ภายในมีสิ่งของสีดำมากมาย

ทุกชิ้นล้วนมีร่องรอยของการถูกไฟไหม้

สิ่งของเหล่านั้นล้วนเป็นข้าวของในวังหลัง

“สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่มิได้ถูกไฟไหม้ สิ่งใดที่ขนย้ายได้ก็ขนย้ายมาทั้งหมด”

ฟู่เฉินหวนมองร่องรอยการถูกไฟไหม้ ภาพเหตุการณ์อันน่าสยดสยองปรากฏขึ้นในมโนสำนึก

เปลวไฟแผดเผาผู้คนมากมาย เต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนและเสียงกรีดร้องนับมิถ้วน

แต่พวกนางกลับหนีออกมามิได้

ฟู่เฉินหวนหายใจติดขัด

“ฆ่าคนมากมายเช่นนี้ ท่านยังหวังจะมีชาติภพหน้าอีกหรือ?” ฟู่เฉินหวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไทเฮาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เมื่ออยู่บนจุดสูงสุดของอำนาจ ความคิดชั่วร้ายในใจก็จะถูกควบคุม หลายวันมานี้ ข้าก็คิดว่า หากข้ามิเคยฆ่าใครเลยแล้วตอนนี้จะเป็นเช่นไร”

“แต่ข้าไม่มีทางเลือก ข้าเป็นถึงไทเฮา ข้าต้องปกป้องเกียรติยศของตระกูลเหยียนตลอดไป”

“ด้วยอำนาจที่แท้จริง ตระกูลเหยียนจึงจะยืนหยัดอยู่ได้อย่างมั่นคง”

“ในระหว่างนั้น การมีคนตายก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้”

ฟู่เฉินหวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่สุดท้ายตระกูลเหยียนก็ยังคงล่มสลาย”

หลังจากมอบคำสารภาพให้ฟู่อวิ๋นโจวแล้วเขาก็ถือของใช้ของเสด็จแม่ของตนออกจากวัง

เขาคิดว่าไฟไหม้ครั้งนั้นเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว มิคิดว่าจะมีของหลงเหลืออยู่ในพระตำหนักโช่วสี่

......

ลั่วชิงยวนรอมานาน แต่กลับได้รับข่าวว่าฟู่เฉินหวนออกจากวังไปแล้ว

เขาตั้งใจที่จะมิพบหน้านางจริง ๆ

ขณะกำลังคิดอยู่ก็มีขันทีคนหนึ่งวิ่งมาบอกว่า “องค์หญิง ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการฝากบอกว่า ให้ท่านไปที่พระตำหนักโช่วสี่ ไทเฮาทรงต้องการพบท่านพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วชิงยวนชะงักเล็กน้อย “เหตุใดเขาจึงมิมาบอกข้าด้วยตัวเอง”

“ท่านอ๋องรีบเสด็จออกไป จึงให้กระหม่อมมาแจ้งพ่ะย่ะค่ะ”

ลั่วชิงยวนรู้สึกหงุดหงิด “ได้ ข้าทราบแล้ว”

จากนั้น นางก็ตรงไปยังพระตำหนักโช่วสี่

นางอยากจะรู้ว่าถึงตอนนี้แล้วไทเฮายังคิดจะทำอะไรอีก