ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1188

เมื่อลั่วชิงยวนมาถึงพระตำหนักโช่วสี่ ไทเฮากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าซีดเซียว

เตาไฟในห้องดับลงแล้ว ไทเฮานั่งอยู่เพียงลำพัง ดูโดดเดี่ยวอ้างว้างยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นขวดยาบนโต๊ะ

สิ่งนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ฟู่เฉินหวนนำมาให้

จักรพรรดิสูงสุดมิคิดจะไว้ชีวิตไทเฮาแล้ว

“ถึงตอนนี้แล้วก็ยังมิยอมแพ้ ยังหวังว่าเหยียนหน่ายซินจะช่วยตระกูลเหยียน มิเหมือนคนเพ้อฝันไปหน่อยหรือเพคะ”

ลั่วชิงยวนนั่งลงตรงข้ามไทเฮา

ไทเฮามิได้โกรธแต่กลับยกยิ้มเศร้า “หากมิลองเสี่ยงดูจะยอมรับได้อย่างไร”

“ครั้งนี้ข้าแพ้แล้ว”

กล่าวจบ ไทเฮาก็เงยหน้าขึ้นมองลั่วชิงยวน “ก่อนตาย ข้าขอเจ้าเพียงสิ่งเดียว”

“ขอหม่อมฉันหรือ? แปลกจริง” ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ

ไทเฮากล่าวอย่างมีเลศนัย “เจ้ารู้จักเจ๋อเฉิง ตอนที่เจ้าสังหารเจ๋อเฉิง เจ้าเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา เจ้าคงตกใจมาก”

“เจ้าน่าจะเป็นคนแคว้นหลีเช่นกัน”

“มิใช่ลั่วชิงยวน บุตรีของจวนอัครเสนาบดี”

ลั่วชิงยวนหรี่ตามองไทเฮา

ไทเฮากล่าวต่อ “ความรู้สึกที่ข้ามีต่อเจ๋อเฉิงล้วนจริงแท้”

“แม้ว่าจะมีเรื่องราวซับซ้อนมากมาย”

“ข้ารู้ว่าข้าติดหนี้เขาตลอดชีวิต”

“ข้าหวังเพียงว่า ชาติหน้าจะได้ชดใช้ให้เขา”

“เจ้าน่าจะช่วยข้าได้”

แววตาของไทเฮาแฝงไปด้วยความวิงวอน

ลั่วชิงยวนเพิ่งเคยเห็นไทเฮาเป็นเช่นนี้ที่ละทิ้งท่าทีสูงส่ง

นางค่อนข้างประหลาดใจ เพราะเคยคิดว่าสตรีที่หยิ่งทะนงจนมิเห็นใครอยู่ในสายตา ก็คงจะตายอย่างหยิ่งผยองเช่นกัน

มิคิดว่านางจะยอมก้มหัวให้ใคร

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หม่อมฉันช่วยท่านได้ แต่หม่อมฉันต้องทำตามความปรารถนาสุดท้ายของเจ๋อเฉิงให้สำเร็จก่อน”

“เจ๋อเฉิงรู้ว่าชีวิตนี้เขาทำชั่วมามาก ทำให้ชาติหน้าต้องชดใช้กรรมไปทุกภพทุกชาติ”