ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1189

“จะไม่มีฟู่จิ่งหานอีกต่อไปแล้วขอรับ”

“คุณชายลองคิดดูเถิดขอรับว่าจะใช้นามว่าอะไรดี”

ฟู่จิ่งหานตกตะลึงเมื่อได้ฟังดังนั้น เขารีบลงจากรถม้า กระโดดลงพื้นไปยืนชื่นชมทิวทัศน์หิมะอันกว้างใหญ่แล้วสูดอากาศที่หนาวเย็นแต่สดชื่น

เขาหลับตาลง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“ดีจริง ๆ ในที่สุดก็หลุดพ้นจากกรงขังนั้นได้แล้ว”

“ข้า... ไม่สิ ข้าต้องคิดแล้วว่าจะใช้นามว่าอะไรดี”

พูดจบ สีหน้าของฟู่จิ่งหานก็พลันเปลี่ยนไปขณะถามว่า “เสินหลี เจ้านำเงินติดตัวออกมาด้วยหรือไม่?”

เขารีบค้นตัวเสินหลี

กลับพบเพียงถุงเงินใบเล็ก

เทออกมาดูแล้ว ปรากฏว่ามีเงินมิกี่ตำลึง

“เสินหลี เจ้ามินำเงินออกมาด้วย จะปล่อยให้ข้าอดตายหรือ?”

เสินหลียิ้มกว้าง “คุณชายวางใจเถิดขอรับ เสินหลีจะมิปล่อยให้คุณชายต้องหิวโหยแน่ขอรับ”

ฟู่จิ่งหานมองเขาด้วยสายตาสงสัย “จริงหรือ? แต่ข้า... แต่ข้าทำอะไรมิเป็นเลย”

เขาเคยชินกับการมีคนปรนนิบัติ จู่ ๆ จากจักรพรรดิกลายเป็นสามัญชน การไม่มีเงินติดตัวเลยทำให้เขารู้สึกมิสบายใจ

“ข้าน้อยทำเป็นขอรับ ข้าน้อยทำได้ทุกอย่าง จะดูแลคุณชายให้ดีที่สุด!”

ฟู่จิ่งหานจึงมิคิดมาก อย่างไรเสียก็ออกจากวังมาแล้ว

เขานั่งบนรถม้า เอนกายอย่างสบายอารมณ์

“ตกลงตามนั้นนะ เสินหลี ชีวิตที่เหลือของข้าฝากไว้กับเจ้าแล้ว”

เสินหลีขึ้นไปบนรถม้า แล้วถามว่า “คุณชาย จะออกเดินทางเลยหรือไม่ขอรับ?”

“ออกเดินทางเถิด”

เสินหลีขับรถม้าออกไปอย่างช้าๆ “คุณชาย ท่านยังมิได้คิดนามของท่านเลยขอรับ”

ฟู่จิ่งหานหลับตาพิงรถม้า เพลิดเพลินกับแสงแดดอันอบอุ่นพลางกล่าวช้า ๆ “ต่อไปต้องออกท่องเที่ยวไปทั่วหล้า แม้จะต่างจากชีวิตที่ข้าคาดหวังไว้แต่ก็พอใจแล้ว”

“ใช้ชื่อเสินล่างก็แล้วกัน”

เสินหลีตกใจ “มิได้ขอรับคุณชาย ท่านมีฐานะสูงส่ง มิควรใช้นามสกุลของบ่าว”

“จะเป็นอะไรไป ตอนนี้ข้าเป็นเพียงแค่สามัญชนแล้ว ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ใหญ่”