ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 120

“พระชายา… แล้วเราควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ? ก่อนหน้านี้องค์ชายห้าได้มอบโอสถให้พระชายามากมาย แต่ตอนนี้เขากำลังลำบาก...” แม่นมเติ้งแทบทนไม่ได้

“เราจะทำอะไรได้เล่า?” ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเดินออกจากห้องไป

นางตรงไปที่ห้องตำราของฟู่เฉินหวนทันที

นางรู้ว่าฟู่เฉินหวนจงใจปฏิเสธที่จะรักษาฟู่อวิ๋นโจวด้วยยาเพื่อบังคับให้นางนำบัวหิมะเทียนซานมาแลกเปลี่ยน นางเกรงว่าหากนางตรงไปที่เรือนทักษิณานางจะไม่อาจเข้าไปที่นั่นได้

นางจึงจำเป็นต้องไปหาฟู่เฉินหวนเท่านั้น!

ในห้องตำรา ร่างที่เย็นชานั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ปลายนิ้วของเขาเคาะที่จับเก้าอี้ช้า ๆ อย่างสบายใจ สีหน้าของเขาดูสงบและติดจะฟุ้งซ่านอยู่บ้าง

แต่ในสายตาของลั่วชิงยวน นี่เป็นท่าทางที่เย่อหยิ่งที่สุด

เขาดูไม่แปลกใจเลยกับการมาถึงของนาง แถมยังไม่ถามด้วยซ้ำว่า นางมาทำอะไรที่นี่ ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างดีอยู่ก่อนแล้ว

“เหตุใดท่านไม่ทรงยอมให้หมอกู้ใช้โอสถรักษาองค์ชายห้า ท่านอยากให้เขาตายอยู่ที่ตำหนักนี้งั้นหรือ?”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา

ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาล้ำลึกราวกับทะเลสาบน้ำแข็ง

“มาถึงที่นี่เพื่อไถ่ถามข้าเรื่องข่าวโดยเฉพาะ ดูเหมือนพวกเจ้าสองคนจะมีมิตรภาพที่แน่นแฟ้นต่อกันเสียจริง”

นัยแต่ละคำพูดของเขาคมราวกับมีด

ลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ได้ และไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เขาฟังมากนัก

นางไม่ใช่ลั่วชิงยวนและนางจะไม่มีทางรักเขาจนยอมตาย แม้ว่าความขุ่นเคืองและความไม่เต็มใจที่หลงเหลืออยู่ในร่างนี้จะทำให้นางรู้สึกไม่ดีนัก แต่นางก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่า มันไม่คุ้มค่าเลยสำหรับบุรุษที่ไม่เห็นค่าหัวใจของนาง!

“บอกเงื่อนไขของท่านมา!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา

“บัวหิมะเทียนซาน” นางคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องพูดคำนี้

ทั้งเขาและนางต่างรู้จุดประสงค์ของกันและกันเป็นอย่างดี

พวกเขาต่างเข้าใจความต้องการของกันและกันได้อย่างน่าประหลาดใจ

“ตกลง ข้าจะให้มันแก่ท่าน! ท่านต้องให้หมอกู้รักษาฟู่อวิ๋นโจวเดี๋ยวนี้!” ลั่วชิงยวนตอบตกลงในทันที