ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 121

เพียงแต่ เรื่องราวมิง่ายเสียขนาดนั้น

ลั่วชิงยวนนั่งอยู่ภายในห้อง หนังตากระตุกแรง เดิมทีนางอยากจะวาดภาพ แต่อย่างไรก็สงบลงมิได้ จึงล้มเลิกไป

“พระชายามีเรื่องรำคาญใจอะไรหรือเจ้าคะ” แม่นมเติ้งถามไถ่อย่างห่วงใย

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามองท้องฟ้าราตรีที่ไร้ซึ่งดวงดาว และกล่าวพึมพำ “คืนนี้ อาการของลั่วเยวี่ยอิงจะสาหัสขึ้น เจ้าว่า ฟู่เฉินหวนจะมีการตอบสนองอย่างไรกัน?”

ลั่วชิงยวนยกมือกดหน้าอกของตนอย่างอดไม่ได้ เพื่อหวังประโลมความเจ็บใจและอาการหายใจไม่ออกของตน “ข้าเพียงรู้สึกเจ็บใจ จึงอยากจะระบาย”

และอยากระบายให้กับลั่วชิงยวนคนเดิมด้วย

เขาทำทุกวิธีเพื่อช่วยคนในใจ จนทำร้ายและลงมือกับนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ในใจนาง มีความโกรธเคืองที่ยังปล่อยวางมิได้

ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ นางยิ่งไม่อยากให้ลั่วเยวี่ยอิงได้ใช้ชีวิตที่ดี เหตุใดทุกคนจึงต้องรังแกนางกันหมด

นางไม่ได้มีชีวิตที่ดี คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตที่ดี

ไม่ทันได้กล่าววาจาใด นอกเรือนมีเสียงร้องไห้ที่เจ็บปวดจวนตายดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าร้อนรน

แม่นมเติ้งได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไปฉับพลัน นางรีบลุกขึ้นไปตรวจดูทันที

ประตูเรือนถูกเตะออกด้วยแรงมหาศาล

ร่างที่เต็มไปด้วยไอโทสะและไอสังหารตกสู่สายตา รัศมีพิฆาตบนตัวเขา ทำให้เกิดความรู้สึกหวั่นกลัวในใจของผู้พบเห็น จนถึงจุดที่มิกล้าสบตา

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นเดินออกจากประตู มองไปทางฟู่เฉินหยวนด้วยสีหน้าตกใจ นัยน์ตาของเขาแดงเถือก เส้นโลหิตบนหน้าผากนูนขึ้น หว่างคิ้วเห็นเส้นสีเลือดจาง ๆ บ่งบอกถึงความโกรธแค้นอย่างหาที่เปรียบมิได้!

ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน เขาในตอนนี้ราวกับเป็นศพคลั่งเดินได้ที่กำลังถูกควบคุมอยู่

“ลั่วชิงยวน!”

นางยังมิทันได้สติ ก็มีเสียงคำรามดังขึ้นเบื้องหน้านาง

เงาดำปกคลุม