ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1202

ครั้นลั่วชิงยวนถูกพากลับมายังเรือน

พวกองครักษ์ก็ปล่อยตัวนาง นางจึงทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้นด้วยความอ่อนล้า

“พระชายา! พระชายา!”

จือเฉารีบรุดเข้ามาประคอง แต่พลั้งมือไปโดนแขนนางเข้า จึงสะดุ้งโหยงรีบชักมือกลับ “พระชายา แขนของท่าน...”

ลั่วชิงยวนยันกายลุกขึ้นโดยอาศัยจือเฉาพยุงเดินเข้าห้องไปอย่างเชื่องช้า

เมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ นางก็จับแขนข้างที่หักนั้นไว้พลางกัดฟันแน่นก่อนจะออกแรงดันกระดูกให้เข้าที่

ความเจ็บปวดแล่นริ้วราวกับจะขาดใจ น้ำตาของนางแทบไหลริน

จือเฉากลั้นน้ำตาไว้มิอยู่ “พระชายา... เหตุใดท่านอ๋องจึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ ลงพระหัตถ์หนักหนาเกินไปแล้ว...”

ทันใดนั้นลั่วชิงยวนก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกพลันไอออกมามิหยุด จือเฉารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เมื่อไอเสร็จ ลั่วชิงยวนก็พบว่าผ้าเช็ดหน้าเต็มไปด้วยเลือด...

จือเฉาตกใจมาก “บ่าวจะไปตามซูโหยวให้ไปเชิญหมอหลวงมาเจ้าค่ะ”

แต่ลั่วชิงยวนกลับบอกว่า “มิต้อง อย่าทำให้เขาเดือดร้อนเลย”

หากฟู่เฉินหวนรู้ว่าซูโหยวช่วยนางคงจะโกรธมากเป็นแน่

“แล้วแผลของพระชายาเล่าเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนรินน้ำชา “ยังมีสมุนไพรเหลืออยู่มิใช่หรือ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

จากนั้นนางก็หยิบสมุนไพรมาให้จือเฉานำไปต้มยา

ตลอดทั้งคืน ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงไอลั่วชิงยวน

ฟังแล้วปวดใจยิ่งนัก

จนกระทั่งฟ้าใกล้สาง เสียงไอจึงเงียบหายไป เพราะนางผล็อยหลับไปในที่สุด

ทว่าการหลับใหลครั้งนี้กลับมิสงบสุข

เมื่อรุ่งสางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากด้านนอก ทำให้ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นด้วยอาการมึนงง

นางลุกขึ้นจากเตียง เห็นจือเฉายืนแนบประตูมองลอดช่องเล็ก ๆ ออกไป

ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปถาม “จือเฉา ข้างนอกมีเรื่องอันใดหรือ”

จือเฉาสะดุ้ง

นางหันกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ “พระชายา...”