ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1203

ใจของลั่วชิงยวนร้อนรุ่มดั่งไฟสุม นางพยายามดิ้นรนสุดแรง “ปล่อยข้านะ!”

“ฟู่เฉินหวน ท่านช่างไร้หัวใจอะไรเยี่ยงนี้!”

ทว่าฟู่เฉินหวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มิสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นแม่นมเติ้งใกล้จะทนมิไหวแล้ว น้ำตาลั่วชิงยวนก็เอ่อคลอ

“หม่อมฉันจะมิออกจากเรือนแล้ว หม่อมฉันจะมิออกจากห้องแล้ว ได้หรือไม่!”

นางมองฟู่เฉินหวนด้วยดวงตาแดงก่ำ พยายามวิงวอนขอร้อง

ในที่สุดนางก็ยอมก้มหน้าลง

“ขอท่านไว้ชีวิตนางด้วยเถิดเพคะ!” ลั่วชิงยวนคุกเข่าลงอย่างอ่อนแรง

แววตาฟู่เฉินหวนมืดมน

เดิมทีลั่วชิงยวนคิดว่าเมื่อนางขอร้องแล้ว ฟู่เฉินหวนคงจะไว้ชีวิตแม่นมเติ้ง

แต่ฟู่เฉินหวนกลับมีแววตาเย็นชา “นางเป็นบ่าวของตำหนัก มิใช่บ่าวของเจ้า นางขัดคำสั่งข้า สำหรับข้าแล้ว ไม่มีคำว่ายกโทษ”

น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาเป็นดั่งหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

นางโกรธจนตะโกนลั่น “ฟู่เฉินหวน!”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว นัยน์ตาฉายแววหงุดหงิดขณะกล่าวเสียงเย็น “พาตัวนางไป”

องครักษ์จับตัวลั่วชิงยวนแล้วลากออกไป

ฟู่เฉินหวนมองนางเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาเย็นชา “หากเจ้ายังท้าทายข้าอีก จะต้องมีคนตายมา่กกว่านี้แน่”

แววตาที่น่ากลัวนั้นทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง

ลั่วชิงยวนถูกพากลับมายังเรือน ประตูถูกลงกลอนราวกับนางถูกขังอยู่ในกรงขังนี้อย่างสิ้นเชิง

สถานที่ที่เคยคิดว่าเป็นบ้าน บัดนี้กลับกลายเป็นคุก

จือเฉาโผเข้ากอดนาง “พระชายา พวกเราไปจากที่นี่กันเถิดเจ้าค่ะ ท่านอ๋องทรงโหดเหี้ยมเช่นนี้ อยู่ที่ตำหนักต่อไปก็มีแต่จะต้องทนทุกข์”

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น หัวใจหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินทับอยู่

หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก

เสียงร้องโหยหวนจากด้านนอก ยิ่งทำให้เหมันตฤดูนี้ดูยาวนานและเหน็บหนาวเป็นพิเศษ