ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1204

เมื่อเฉินชีได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงัก

แล้วยกยิ้มมุมปาก เดินมาที่หน้าต่าง พิงกำแพงพลางกอดอก “เจ้าจะให้ข้าช่วยเจ้าในฐานะที่เจ้าเป็นใคร?”

ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “นักบวชระดับสูง”

ดวงตาของเฉินชีลุกโชนด้วยประกายร้อนแรง “อาเหลา ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจจะไปกับข้าแล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาและเย่อหยิ่ง “กลับแคว้นหลีก็ได้ ข้าบอกแล้วว่าให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง”

“แคว้นหลีจะมีนักบวชระดับสูงได้เพียงผู้เดียวเท่านั้น”

เฉินชียกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งอย่างนอบน้อม “อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย สิบเรื่อง ร้อยเรื่อง เฉินชีก็ยินดีทำเพื่อนักบวชระดับสูงทั้งสิ้น!”

ลั่วชิงยวนหรี่ตามองเขาด้วยแววตาที่ลึกล้ำ

ถึงแม้เฉินชีจะบ้าแต่ก็มิใช้คนโง่เขลา เขาทำอะไรตามอำเภอใจแต่ก็คงมิยอมสยบต่อนางง่าย ๆ เช่นนี้

การเปลี่ยนท่าทีเช่นนี้ทำให้นางมิค่อยเชื่อถือ

“เจ้าฟังเรื่องที่ข้าจะให้เจ้าทำก่อนค่อยตอบรับก็ยังมิสาย”

เฉินชีลุกขึ้นมองนางด้วยแววตาเป็นประกาย “ท่านนักบวชต้องการให้ข้าทำสิ่งใด?”

“ข้าต้องการให้เจ้ายกทัพไปตีซีหลิง”

“แต่ห้ามสู้รบกันจริง ๆ ห้ามทำร้ายราษฎร”

เฉินชีมองนางด้วยความสงสัย “เจ้าต้องการจัดการกับลั่วฉิงหรือ?”

เฉินชีช่างเดาได้อย่างรวดเร็ว

“มิทำหรือ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เฉินชียิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโอหัง “ก็แค่ลั่วฉิง หากเทียบกับอาเหลาของข้าแล้ว นางช่างไร้ค่ายิ่ง”

“ข้าจะช่วยเจ้า ภายในเจ็ดวัน กองทัพแคว้นหลีจะไปถึงชายแดนซีหลิง!”

เฉินชียิ้มอย่างผู้มีชัย “อาเหลา รอข้าอีกเจ็ดวัน แล้วข้าจะมารับเจ้า!”

กล่าวจบ เฉินชีก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนก้มลงมองกล่องยาในมือ แล้วค่อย ๆ เปิดออก ข้างในมีโอสถจตุรธาตุเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง

เดิมทีนางคิดว่าหากเฉินชีมิเชื่อฟังนาง นางจะกินยานี้

แต่มินึกว่าเฉินชีจะตกลงอย่างง่ายดาย