ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1213

สายลมหนาวพัดผ่านมา ปอยผมของลั่วชิงยวนปลิวไสวตัดกับผ้าคลุมสีขาว ทำให้ร่างบางของนางดูราวกับจะปลิวหายไปกับสายลม

ในตอนนั้นก็มีขบวนคนเดินมา

เมื่อเห็นบุคคลที่อยู่ข้างหน้า

ในชั่วขณะที่สบตากันก็เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อน

เมื่อเฉินชีเห็นฟู่เฉินหวน เขายกยิ้มอย่างเย็นชา โอบนางไว้แน่นขึ้น

ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน

“เฉินชี! เจ้ายังกล้ามาอีกรึ!” ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง โทสะปะทุในใจ

องครักษ์รีบเข้ามาล้อมเฉินชีและลั่วชิงยวนไว้

เฉินชีจำใจปล่อยลั่วชิงยวนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาเหลา ข้าจะรอเจ้า”

กล่าวจบ เขาก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหนีไป

องครักษ์รีบไล่ตาม

ส่วนลั่วชิงยวนยืนนิ่งอยู่กับที่ มองฟู่เฉินหวนที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหา

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง แววตาซับซ้อนนั้นแฝงไปด้วยความโกรธ

“บทเรียนเมื่อวานคงยังมิเพียงพอ เจ้ายังกล้าแอบออกจากตำหนักมาพบเฉินชีอีกรึ?!”

ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะอธิบาย ได้แต่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “หากท่านคิดเช่นนั้น หม่อมฉันก็มิมีทางเลือก”

“เหตุใดหม่อมฉันจึงมาอยู่ที่นี่ ในใจของท่านน่าจะรู้ดีกว่าหม่อมฉัน”

เมื่อคืนฟู่เฉินหวนมิสามารถเค้นวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์จากนางได้ จึงส่งนางให้ลั่วฉิง

เขารู้หรือไม่ว่าลั่วฉิงจะทำเช่นไรกับนางบ้าง

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเย็นชาขณะสั่งการ “พากลับไป!”

ลั่วชิงยวนถูกพากลับไปที่ตำหนักอ๋องอีกครั้ง

เมื่อถูกพากลับมาที่ลานตำหนักก็ได้ยินเสียงเย็นชาของฟู่เฉินหวน “พาตัวจือเฉาไป”

ลั่วชิงยวนสะดุ้ง หันกลับมามองเขาด้วยความตกใจ

“หยุด!”

“ฟู่เฉินหวน ท่านคิดจะทำอะไร!”

“ท่านต้องการทรมานหม่อมฉันจนตายจริงหรือ!”

ฟู่เฉินหวนมีแววตาเย็นชา “คำพูดของข้ามิเคยล้อเล่น”

“เจ้าแอบออกจากวัง จือเฉาก็ต้องรับโทษแทนเจ้า”