ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1216

สุดท้ายเหลือเพียงช่องเล็ก ๆ ที่มีแผ่นไม้ตอกปิดไว้ กลายเป็นหน้าต่างที่เปิดปิดได้

ในตอนนั้นลั่วชิงยวนยังรู้สึกโชคดีที่เขามิได้ปิดตายนางไว้หลังกำแพง

แต่หลังจากที่ปิดหน้าต่างนั้นแล้วก็ถูกลงกลอนจากด้านนอก บริเวณโดยรอบตกอยู่ในความมืดมิด

ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินจากไปห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ

ลั่วชิงยวนพิงกำแพงพลางทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง

เมื่อมองค่ายกลขนาดใหญ่แล้วก็รู้สึกหดหู่ใจ

ครั้งนั้นนางช่างรู้เท่ามิถึงการณ์ กลับเป็นผู้สร้างกรงขังตนเองเสียได้

เมื่อนานมาแล้ว เพื่อแลกชีวิตของลั่วหลางหลางคืนมานางจึงได้ตั้งค่ายกลผนึกห้องนี้เอาไว้

เดิมทีที่นี่ควรจะเป็นเรือนเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้

ตอนนั้นนางมิเคยคิดเลยว่าสุดท้ายตนเองจะถูกขังไว้ที่นี่

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกมึนหัวและล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

......

จือเฉาซื้อของมากมายและกลับมายังตำหนักอ๋อง

นางถือสมุนไพรเดินไปที่เรือน

ครั้งนี้ซื้อสมุนไพรมามากมาย ต้องทำให้แผลของพระชายาหายดีได้อย่างแน่นอน

แต่เมื่อเข้าไปในเรือนด้านในก็ได้ยินเสียงดังโวยวาย

มีแต่ความวุ่นวายสับสน

จือเฉาตกใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นแสงไฟลุกไหม้มาจากทางเรือนพระชายา

จือเฉาตกใจจนทำสมุนไพรทั้งหมดหล่นลงพื้นแล้วรีบวิ่งไปทางนั้นอย่างบ้าคลั่ง

เห็นผู้คนมากมายมุงอยู่หน้าเรือน

ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้ไปทั่วเรือน

บ่าวไพร่หลายคนกำลังช่วยกันตักน้ำมาดับไฟ

แต่ไฟแรงเกินไป คนที่เข้าไปดับไฟเกือบจะได้รับบาดเจ็บ ถูกเปลวเพลิงบังคับให้ออกมาจากเรือน

“ไฟแรงเกินไป ดับมิได้”

จือเฉาร้องไห้ออกมาด้วยความกังวล “พระชายาเล่า? พระชายาออกมาแล้วหรือยัง?”

“พระชายายังอยู่ข้างในหรือ?”

“รีบดับไฟเร็ว! พระชายายังอยู่ข้างใน!”

จือเฉาร้อนใจจนคว้าตัวคนรับใช้คนหนึ่งไว้ แล้วถามอย่างร้อนรน

คนรับใช้ชายที่มีใบหน้าดำคล้ำมีสีหน้าลำบากใจ “แต่ไฟแรงเกินไป เข้าไปมิได้”