ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1228

แต่ลั่วชิงยวนกลับมิเปลี่ยนสีหน้า ในดวงตามีเพียงความเย็นชา

มือกำกริชแน่น

“ไม่มีใครอยากเป็นนักโทษของผู้อื่น หม่อมฉันก็เช่นกัน”

“มาถึงขั้นนี้ ท่านกับหม่อมฉันก็เป็นศัตรูกันแล้ว”

“อย่ามาใช้น้ำเสียงเหยียดหยามมาสั่งหม่อมฉันอีก”

“หม่อมฉัน ลั่วชิงยวน มิเกี่ยวข้องอะไรกับท่านอีกต่อไป!”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็คว้าปอยผมมาตัดขาดทันใด

แล้วปล่อยให้ปลิวไปในอากาศ

“หม่อมฉันตัดด้ายที่ผูกพันท่านกับหม่อมฉันด้วยมือของหม่อมฉันเอง นับจากนี้เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันเท่านั้น”

“หากท่านยังมารบกวนอีก หม่อมฉันจะฆ่าท่านโดยมิลังเล”

ใต้ความมืดมิดยามรัตติกาล แววตาของลั่วชิงยวนช่างเย็นชาเหลือเกิน

แววตาที่มิคุ้นเคยราวกับมองคนแปลกหน้า ในดวงตาไม่มีความรักใคร่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว

การตัดครั้งนี้ถือว่าตัดความอาลัยทั้งหมดของนางแล้ว

นับจากนี้ นางจะมิหันหลังกลับไปอีก!

ลั่วชิงยวนก้าวเท้าเดินจะจากไป

แต่ฟู่เฉินหวนกลับพุ่งเข้ามา คว้าไหล่ของนาง หมายจะบีบคอเพื่อควบคุมนาง

พลังที่รุนแรงทำให้นางรู้สึกกดดัน พยายามหลบหลีกอย่างสุดกำลัง

ร่างกายของนางตอนนี้มิอาจสู้กับฟู่เฉินหวนได้เลย ลั่วชิงยวนจึงได้แต่ใช้กลอุบาย

ถอยหลังไปเรื่อย ๆ ทีละก้าว หลบการโจมตีของฟู่เฉินหวนด้วยความตื่นตระหนก

จากนั้นก็หลบไปหลังแผงลอย

การต่อสู้ของเขากับนางทำให้ผู้คนบนท้องถนนตกใจและพากันถอยห่าง

มินานผู้คนบนถนนก็หลบหนีไปหมด ทั้งถนนว่างเปล่า

ทำให้ลั่วชิงยวนมีพื้นที่มากขึ้น

ตอนนี้ร่างกายของลั่วชิงยวนอ่อนแอ ใต้ชุดคลุมสีดำตัวใหญ่คือร่างกายที่อ่อนแอ มองก็รู้ว่ามิอาจสู้แรงบุรุษได้

หลังจากหลบหลีกหลายครั้ง ในที่สุดลั่วชิงยวนก็ถูกฟู่เฉินหวนจับตัวได้