ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1236

เฉินชีตกตะลึง หลังจากครุ่นคิดสักพักจึงพยักหน้า “ได้!”

ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยแววตาลึกล้ำ “จริงหรือ? เจ้าตัดใจได้หรือ?”

เฉินชีนั่งลงรินชาใส่ถ้วย แล้วยื่นให้นาง “มีเพียงอาเหลาเท่านั้นที่ทำให้ข้าตัดใจมิได้”

“รอให้ร่างกายของเจ้าดีขึ้น ข้าค่อยไปฆ่าลั่วฉิงได้หรือไม่?”

“บนเขานี้ไม่มีใครดูแลเจ้า ข้ามิวางใจ”

ลั่วชิงยวนก้มหน้า นัยน์ตาฉายแววเย็นชาขณะกล่าวเสียงแผ่วเบา “กลัวข้าหนีหรือ”

“เจ้าสบายใจได้ ในเมื่อข้าเต็มใจไปกับเจ้าแล้วก็จะมิกลับไปอีก”

เมื่อก้าวออกจากซีหลิง นางก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับแคว้นเทียนเชวียอีกต่อไป

นางตายครั้งแล้วครั้งเล่า ควรจะตัดใจได้แล้ว

เวลาที่เหลือ นางจะทำสิ่งที่อาจารย์ยังทำมิเสร็จให้สำเร็จ

“เช่นนั้นรอข้าไปหาสมุนไพรมาให้เจ้าก่อน”

ตอนนี้เฉินชีอ่อนโยนราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

แต่ลั่วชิงยวนก็หาได้แปลกใจไม่

เอาแน่เอานอนมิได้ นิสัยเปลี่ยนแปลงง่าย นี่คือที่มาของฉายาเฉินชีจอมบ้าคลั่ง

ลั่วชิงยวนหลับตาลง อยากจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า มิอยากตื่นขึ้นมาอีกเลย

เฉินชีออกจากห้อง ปิดประตูแล้วเดินออกไป

หลังจากรีบไปเก็บสมุนไพรแล้วเขาก็วิ่งขึ้นเขาด้วยความเหนื่อยหอบ เมื่อผลักประตูเข้ามาจึงเห็นร่างซีดเซียวนอนอยู่บนเก้าอี้

เฉินชีจึงวางใจ

จากนั้นเขาก็ไปต้มยาที่ลานบ้าน

ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมากลางคัน นางลืมตาขึ้นเล็กน้อย มองร่างที่กำลังวุ่นวายด้วยแววตาสงบนิ่ง

จู่ ๆ ในหัวก็หวนนึกถึงภาพในอดีต

......

“พี่เฉินชี อาจารย์บอกว่า ข้ายังเข้าไปในหุบเขาฝังศพมิได้ ข้ายังควบคุมวิญญาณที่แข็งแกร่งมิได้”

เด็กหญิงตัวน้อยวัยเจ็ดขวบยืนอยู่หน้าศิลาจารึกของหุบเขาฝังศพด้วยความลังเล

เด็กหนุ่มจับมือของนาง “กลัวอะไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อาจารย์ของเจ้ามอบโอสถบำรุงปราณให้เจ้าแล้ว แสดงว่าเจ้ามีความสามารถในการเข้าไปฝึกฝนในหุบเขาฝังศพแล้ว”

“ไปกันเถิด”