ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1235

“เฉินชี ข้าจะกลับไปกับเจ้า ถอยทัพเดี๋ยวนี้” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เฉินชีรีบยกมือขึ้น

กองทัพแคว้นหลีหยุดรุกคืบ

เฉินชียื่นมือไปหานาง “เจ้าจะกลับไปกับข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนมิหันกลับมามอง แต่ยื่นมือออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว

เฉินชียกยิ้มอย่างผู้มีชัย แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะดึงลั่วชิงยวนขึ้นหลังม้าด้วยกัน แล้วควบม้าหันหลังกลับไปอย่างองอาจ

ส่วนกองทัพแคว้นหลีก็ถอยทัพทันที

เซียวชูเห็นดังนั้นก็พึมพำ “แคว้นหลีถอยทัพแล้ว เป็นพระชายาที่หยุดสงครามครั้งนี้...”

ฟู่เฉินหวนกำมือแน่น เห็นร่างที่พร่ามัวค่อย ๆ หายไป เขาร้อนใจจนอยากจะลุกขึ้น แต่เลือดกลับไหลทะลักออกมา

สุดท้ายทุกอย่างก็มืดลง

“ท่านอ๋อง!”

......

เฉินชีมีความสุขมาก เขาควบม้าอย่างรวดเร็ว

ข้างหูของลั่วชิงยวนมีเพียงเสียงลมและเสียงพูดด้วยความตื่นเต้นของเฉินชี “อาเหลา นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเต็มใจขี่ม้ากับข้า”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยแววตาเย็นชา “ช้าลงหน่อย ข้าปวดหู”

เฉินชีก็ชะลอความเร็วลง

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนมาที่นี่ นางกินโอสถจตุรธาตุ ดูเหมือนว่าจะได้ผลกับเฉินชีจริง ๆ

“ข้ายังมิอยากกลับแคว้นหลี ข้าต้องรักษาตัวก่อนสักสองสามวัน”

เฉินชีพยายามระงับความตื่นเต้น แล้วตอบว่า “ได้สิ เจ้าอยากจะพักกี่วันก็พัก ข้าพาเจ้าไปที่ที่ข้าตีกระบี่ครั้งก่อนได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนตอบรับเบา ๆ

ถึงแม้จะเป็นการตอบรับที่เย็นชา แต่ก็ทำให้เฉินชีรู้สึกยินดีมาก

กองทัพแคว้นหลีถอยทัพกลับไปยังชายแดนแคว้นหลี ส่วนลั่วชิงยวนก็ถูกพาขึ้นเขาอีกครั้ง

เมื่อขึ้นเขาจะขี่ม้ามิได้ ร่างกายของลั่วชิงยวนอ่อนแอ ปีนเขามิไหว เฉินชีจึงแบกนางขึ้นเขา

จากตีนเขาถึงยอดเขา มิหยุดพักแม้แต่ก้าวเดียว