ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1238

เซียวชูได้ยินดังนั้นก็ตกใจ รีบกล่าวด้วยความร้อนใจ “เห็ดหลินจือน้ำแข็งอยู่ที่ใด ข้าจะไปตามหา!”

เซียวชูพูดจบก็จะวิ่งออกจากห้องไป

แต่ในตอนนั้นเอง พลันมีเสียงดังมาจากด้านนอก

“ข้ามีเห็ดหลินจือน้ำแข็ง!”

ในวินาทีต่อมา ซ่งเชียนฉู่ก็วิ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจ

“เชียนฉู่?” ซ่งอวี่ตกใจ

ซ่งเชียนฉู่รีบหยิบเห็ดหลินจือน้ำแข็งส่งให้ซ่งอวี่ “ท่านพ่อ รีบช่วยชีวิตคนเถิดเจ้าค่ะ”

ซ่งอวี่ตาเป็นประกาย รีบลงมือทันใด

เซียวชูซาบซึ้งใจ “คุณหนูซ่ง ขอบคุณมาก!”

ซ่งเชียนฉู่ยังคงหอบหายใจขณะถามว่า “ชิงยวนเล่า? นางพักอยู่ที่ใด?”

เป็นฉู่จิ้งที่ไปรับนางบนเขา แล้วจึงพานางกลับมาซีหลิงได้อย่างรวดเร็ว

มิเช่นนั้นหากนางเดินทางเองคงต้องใช้เวลาอีกสองวันกว่าจะถึง

เซียวชูได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าลำบากใจ รีบพาซ่งเชียนฉู่ออกไปข้างนอก

แล้วกล่าวอย่างลังเล “พระชายาไปกับเฉินชีแล้ว”

“ไปแคว้นหลี”

ซ่งเชียนฉู่ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ “ว่ากระะไรนะ? นางไปแคว้นหลีแล้วหรือ?”

“เหตุใดกัน?”

เซียวชูจึงเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ซ่งเชียนฉู่ฟัง

เรื่องราวตอนนั้นเกิดขึ้นกะทันหัน เซียวชูจึงมิรู้ว่าเหตุใดพระชายาจึงไปกับเฉินชี

หลังจากที่ซ่งเชียนฉู่ฟังจบก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

ชิงยวนจากไปแล้ว มิรู้ว่าพวกนางจะได้พบกันอีกหรือไม่

ครู่หนึ่งซ่งอวี่เดินออกจากห้อง สีหน้าที่เคร่งขรึมในที่สุดก็ผ่อนคลายลง

“ท่านหมอซ่ง ท่านอ๋อง...”

ซ่งอวี่ยิ้มอย่างโล่งใจ “ตอนนี้รอดชีวิตแล้ว”

“กระบี่ของเฉินชีมิได้แทงจุดสำคัญ แต่กระบี่เล่มนั้นมีพลังชั่วร้าย ท่านอ๋องต้องพักฟื้นสักระยะ”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะรีบหาคนมาช่วยกันสร้างสำนักเดี๋ยวนี้!”

โชคดีที่ตอนนั้นนางไปเปิดร้านค้าที่เมืองหลวง ทำให้ยังพอได้เงินมามิน้อย

พอดีกับการสร้างสำนัก

ฉู่จิ้งรีบดึงนางไว้ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ดึกแล้วจะไปหาใคร วันพรุ่งค่อยไปก็ได้”

“อ้อ จริงด้วย ตื่นเต้นจนลืมไปเลย” ซ่งเชียนฉู่นั่งลง

แต่ครั้งนี้นั่งใกล้ฉู่จิ้งมากกว่าเดิม

ฉู่จิ้งมิค่อยชินกับการนั่งใกล้กันเช่นนี้ จึงถามอย่างลังเล “เจ้ามิกลัวข้าแล้วหรือ?”

เพราะรู้ว่าซ่งเชียนฉู่กลัวเขา ทุกครั้งเขาจึงมิกล้านั่งใกล้นางเกินไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งใกล้กันเช่นนี้

ซ่งเชียนฉู่ตอบว่า “หากเจ้ามิกลับร่างเดิม ข้าก็มิกลัว”

ซ่งเชียนฉู่พยายามยอมรับการมีอยู่ของฉู่จิ้งอย่างเต็มที่ ฉู่จิ้งมิได้ทำอะไรผิด นางมิควรปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด

“ได้สิ”