ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 125

อาการป่วยของท่านอ๋อง โหมกระหน่ำเข้ามาอย่างสาหัส ก่อนที่อาการจะดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซูโหยวไม่คิดจะให้ท่านอ๋องได้เจอลั่วเยวี่ยอิง

แม้ที่พระชายาพูดอาจมิใช่ความจริง แต่คอยระวังลั่วเยวี่ยอิงก็ไม่เสียหาย

ไม่ได้รับข่าวสารของฟู่เฉินหวนหลายวันติดกัน ลั่วชิงยวนก็พอเดาได้ ฟู่เฉินหวนคงหนีไปรักษาตัวด้านนอกเพราะอาการสาหัสขึ้น

นางออกเช้ากลับค่ำทุกวัน เพื่อหลบหน้าลั่วเยวี่ยอิง

ภายในตำหนักอ๋องแสนกว้างขวาง มีเพียงลั่วเยวี่ยอิงคนเดียวที่ร้องโวยวายทั้งวัน แต่กลับไม่มีผู้ใดสนใจ

……

ฟู่เฉินหวนรักษาตัวเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือน และเพิ่งกลับมาก่อนงานฉลองวันเกิดมหาราชครูหนึ่งวัน

คืนนี้ ลั่วเยวี่ยอิงมิกล้าร้องครวญแล้ว เพราะวันต่อมานางต้องไปเข้าร่วมงานฉลองวันเกิดมหาราชครู

เพียงแต่ใบหน้าของนางไม่มีวี่แววจะดีขึ้น จึงต้องไปงานโดยสวมผ้าคลุมหน้า

วันนี้ลั่วชิงยวนรอให้ฟู่เฉินหวนและลั่วเยวี่ยอิงออกเดินทางก่อน แล้วนางจึงออกเดินทางคนเดียว

......

ตลาดก่อนที่จะถึงจวนมหาราชครู ครึกครื้นมากเป็นพิเศษ รถม้าของผู้มาเยือนจอดอยู่บนทางอย่างเป็นระเบียบจวนจะไม่มีที่จอด

ลั่วชิงยวนเลือกที่จะลงจากรถม้าก่อน จากนั้นเดินเข้าไปประตูใหญ่ของจวนมหาราชครู

เดินไปด้านหน้าทางไม่ไกล ลั่วไห่ผิงกำลังแนะนำลั่วเยวี่ยอิงให้รู้จักกับเหล่าคุณชายตระกูลสูงศักดิ์

“ข้าได้ยินมานาน คุณหนูรองตระกูลลั่วเปี่ยมไปด้วยความงดงามและความสามารถ วันนี้ได้เจอ สมคำร่ำลือจริง ๆ ขอรับ!”

ทุกคนเอ่ยชมลั่วเยวี่ยอิงกันอย่างไม่อ้อมค้อม ลั่งไห่ผิงยิ้มแฉ่ง รู้สึกภูมิใจเป็นที่สุด

จนเมื่อลั่วชิงยวนเดินเข้าไป

รอยยิ้มของเขาค้างอยู่บนใบหน้าอย่างแข็งทื่อ

ลั่วชิงยวนมาที่นี่ได้อย่างไรกัน? เขากำชับไม่ให้นางมาแล้วแท้ ๆ !

เหตุใดกัน? นางวิ่งมาตั้งไกลเพื่อจะทำให้เขาขายหน้างั้นหรือ!