ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 126

ทุกคนมองไปตามเสียง เห็นเพียงลั่วหรงที่สวมอาภรณ์สง่ากำลังเดินเข้ามาช้า ๆ ด้วยรัศมีความกดดันแรงกล้า

ลั่วหรงเดินถึงหน้าประตู มองไปทางลั่วไห่ผิงอย่างเย็นชา “ท่านอัครเสนาบดี ท่านนี้ เป็นผู้มาเยือนผู้มีเกียรติที่ข้าเชิญมา!”

เมื่อลั่วหรงมองไปทางลั่วชิงยวน กลับเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้มที่แสนเป็นมิตรฉับพลัน นางดึงมือของลั่วชิงยวนไว้

ลั่วชิงยวนก็ควงแขนของนางไว้อย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมเอ่ยเรียกอย่างสนิทสนม “ท่านอา”

ลั่วหรงยิ้มพลางตบหลังมือของนางเบา ๆ “ข้าบอกแล้ว งานฉลองวันนี้ เจ้ามาเข้าร่วมได้เลย! ผู้ใดก็อย่าหวังจะห้ามเจ้าทั้งนั้น!”

สีหน้าของลั่วไห่ผิงตะลึง และไม่อยากจะเชื่อ

ผู้มาเยือนคนอื่น ๆ โดยรอบต่างก็ตะลึงไม่แพ้กัน พวกเขารู้ว่า ท่านมหาราชครูไม่ถูกกับท่านอัครมหาเสนาบดีนัก และด้วยนิสัยที่เที่ยงตรงของลั่วหรง นางจึงไม่เคยมีสีหน้าดี ๆ ให้กับท่านอัครมหาเสนาบดีสักครั้งเลย

ยิ่งไม่มีทางยอมให้ลูกสาวของท่านอัครมหาเสนาบดีเรียกตนว่าท่านอาแน่

แต่คำว่าท่านอาของลั่วชิงยวนที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

กลับทำสีหน้าของลั่วหรงเบิกบานราวกับบุปผา

ลั่วไห่ผิงไม่รู้แม้แต่นิดว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้ เขาไม่รู้ว่าตนควรโมโหหรือดีใจชั่วขณะ

ดีใจที่ลั่วหรงยอมรับลูกสาวของเขา

แต่โมโหที่ลั่วชิงยวนได้รับการยอมรับจากลั่วหรงลับหลังเขา

เรื่องใหญ่เช่นนี้ นางกลับไม่ยอมบอกเขา!

สีหน้าของลั่วเยวี่ยอิงซีดเผือด เพียงแต่นางคลุมหน้าไว้ จึงดูไม่ออกนัก

นางเดินขึ้นไปยิ้มควงแขนลั่วหรงเช่นกัน “ท่านอา…”

ในเมื่อนางยอมให้ลั่วชิงยวนขานเรียก เช่นนั้นนางก็น่าจะขานได้เช่นกัน

แต่ลั่วหรงเพียงแค่ชักแขนของตนกลับนิ่ง ๆ “ทุกคนอย่ายืนเหม่อกัน เข้าไปในจวนเถิด”

ลั่วหรงมิได้สนใจลั่วเยวี่ยอิงแม้แต่นิด แม้การกระทำชักแขนกลับของนางจะไม่ได้ชัดเจน แต่ท่าทีของนางกลับชัดเจนมาก ๆ

วินาทีนั้นลั่วเยวี่ยอิงแทบอยากจะมุดลงในดิน นางรู้สึกขายหน้าเป็นที่สุด

“ท่านพ่อ… ทำไมท่านอาถึง…” ลั่วเยวี่ยอิงมองไปทางลั่วไห่ผิงอย่างอึดอัด