ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 127

แม้ท่านมหาราชครูลั่วจะไม่ค่อยสนใจนัก แต่เขาก็ฟังจนจบอย่างใจเย็น พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงดีใจ

ผู้คนส่วนมากเลือกที่จะให้ภาพวาด เมื่อเปิดออก หลากหลายลายเส้น แต่เนื้อหาภาพส่วนมากจะเป็นสาวงามคนหนึ่งกำลังจูงเด็กคนหนึ่ง

แกว่งชิงช้า หยอกล้อพูดคุย หรือนอนพักผ่อนใต้ต้นไม้ ภาพต่างวาดออกมาได้ดีมาก แต่เมื่อเห็นเยอะเข้า ย่อมรู้สึกว่ามันธรรมดา

ยิ่งไปกว่านั้น ในห้องของท่านมหาราชครูแขวนภาพไว้ร้อยกว่าผืน

ลั่วชิงยวนจึงถือโอกาสสังเกต นางอยากรู้ว่าภาพวาดที่ผู้ใดมอบให้นั้นมีปัญหา

แต่นางกลับต้องตกใจ

เพราะมันมีปัญหาแทบทุกภาพ!

เมื่อภาพถูกกางออก จะเห็นแม่ลูกคู่หนึ่งกำลังขัดขืนอยู่ในกองไฟ พวกนางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และร้องขอความช่วยเหลืออย่างเจ็บปวด แม้เสียงจะเบา แต่แสบแก้วหูเอามาก ๆ

ลั่วหรงที่อยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าของลั่วชิงยวนค่อนข้างย่ำแย่ จึงเอ่ยถามเสียงต่ำ “เจ้าสังเกตเห็นอะไรรึ?”

ลั่วชิงยวนแนบไปที่ข้างหูลั่วหรง เอ่ยพูดเสียงเบา “บันทึกผู้ที่มอบภาพวาดเอาไว้ เมื่อจบงานไปถามพวกเขาดูว่าผู้ใดเป็นคนวาด”

ลั่วหรงพยักหน้า จากนั้นสั่งให้คนใช้ไปบันทึกทันที

สมาธิของลั่วชิงยวนถูกภาพวาดและของกำนัลที่ผู้คนมอบให้กับท่านมหาราชครูลั่วดึงดูดจนสิ้น จึงมิได้สังเกตผู้ใดเป็นคนมอบ

เมื่อภาพอีกภาพถูกกางออก นางตกตะลึงเบา ๆ

บนภาพไม่มีรัศมีชั่วร้ายแม้แต่นิด

ภาพนั้นมิได้โดดเด่น เป็นเพียงภาพวาดหน้าคน หากเทียบกับภาพที่แม่ลูกหยอกล้อกัน คงดูธรรมดามากไป แต่กลับเป็นภาพวาดที่น่าดึงดูดที่สุดจนถึงตอนนี้

ลั่วชิงยวนรู้สึกฉงน นางจึงเพิ่งสังเกตเห็น ผู้ที่มอบภาพวาดนี้คือ ฟู่เฉินหวน!

“ศิษย์มิเก่งกาจพอ จึงวาดได้เพียงหน้าตาคร่าว ๆ ของเด็ก วาดหน้าของซรือหมู่(1)มิได้“ น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนจริงใจ

ขณะนี้เอง มีเสียงหัวเราะที่ดูถูกเบา ๆ ส่งมา

“ที่ท่านอ๋องวาดคือเด็กงั้นหรือ นี่มันชายชราอายุสี่ห้าสิบชัด ๆ !”

ผู้ที่กล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าท่านอ๋อง ย่อมมีเพียงคุณชายตระกูลเหยียน

ประโยคนี้ทำคนรอบข้างวิจารณ์กันอย่างดุเดือด